Από το “κάθε σπίτι και κάστρο” καταλήξαμε στο “κάθε σπίτι και πισίνα”

Πετώντας πάνω από την ημικατεχόμενη Κύπρο μας και παρατηρώντας τις πόλεις και τα χωριά αφ’ υψηλού προκαλείται το εξής ερώτημα. Πως από το πάλαι ποτέ “κάθε σπίτι και κάστρο” του αείμνηστου Βάσου Λυσσαρίδη φτάσαμε στο σημερινό σύνθημα “κάθε σπίτι και πισίνα”; Αυτές οι πισίνες αποτελούν τα νέου τύπου οχυρωματικά έργα μας στην εποχή της καλοπέρασης;

Τί εξυπηρετεί ο τεράστιος αυτός αριθμός πισίνων σε ένα νησί το οποίο εξ ορισμού περιβάλλεται από θάλασσα και διαχρονικά αντιμετωπίζει την λειψυδρία; Ολόκληρος ο πληθυσμός της Κύπρου μας μπορεί να φτάσει στην θάλασσα και να κάνει το μπάνιο του μέσα σε μία ώρα το αργότερο, οι περισσότεροι δε εντός 30 λεπτών. Ποιά πραγματική ανάγκη καλύπτουν όλες αυτές οι πισίνες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στις αυλές των σπιτιών μας; Ένας μικρός αριθμός πισίνων σε ξενοδοχεία και κολυμβητήρια θα μπορούσε κάλλιστα να καλύψει τις ανάγκες μας για κολύμβηση και αναψυχή οικονομικά και προπαντός οικολογικά.

Η σπατάλη του νερού, το οποίο αποτελεί το πολυτιμότερο αγαθό στον πλανήτη μας μετά το οξυγόνο, στην εποχή της κλιματικής αλλαγής και της συνεπακόλουθης της επερχόμενης λειψυδρίας δεν δικαιολογούνται. Πολλώ δε μάλλον και στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης η οποία χρειάζεται συν τοις άλλοις τεράστιες ποσότητες νερού για την ψύξη των κέντρων επεξεργασίας δεδομένων της.

Συνοψίζοντας επιβάλλεται να επανεξετάσουμε την λογική του “κάθε σπίτι και πισίνα” ώστε να μην διψάσουμε.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ