Οι κλόουν και οι λαϊκιστές εκτοπίζουν τους πολιτικούς

Η πολιτική σκηνή της Κύπρου έχει μετατραπεί σε ένα δυστοπικό πεδίο, όπου η σοβαρότητα αντικαθίσταται από την υπερβολή, η πολιτική ευθύνη από την καταγγελία, και η πραγματική ηγεσία από την επικοινωνιακή φούσκα. Σε αυτή την παρακμή, την οποία τροφοδότησε η απογοήτευση της κοινωνίας από τα κόμματα και τους θεσμούς, αναδείχθηκαν πρόσωπα που δεν θα έπρεπε να έχουν καμία θέση στη δημόσια ζωή. Αναδείχθηκαν αυτοί που φωνάζουν περισσότερο, που υπόσχονται τα πάντα, που διασύρουν χωρίς αποδείξεις. Και πλέον, δεν πρόκειται για μια ακίνδυνη γραφικότητα. Πρόκειται για ευθεία απειλή προς την ίδια τη δημοκρατία.

Κεντρική φιγούρα αυτής της μετάλλαξης, ο κ. Οδυσσέας Μιχαηλίδης. Από Γενικός Ελεγκτής του κράτους, εξελίχθηκε σε κατ’ επάγγελμα καταγγέλλοντα και αυτοανακηρυχθέντα σωτήρα της χώρας. Ένας άνθρωπος που δηλώνει αποφασισμένος να καθαρίσει την Κύπρο από τον «βούρκο», ενώ την ίδια ώρα, έχει συντελέσει ο ίδιος στη δημιουργία ενός κλίματος καχυποψίας, παραπληροφόρησης και θεσμικής διάλυσης.

Δεν έχει ξεχαστεί από την κοινή γνώμη το κόστος των πράξεών του. Έργα εκατομμυρίων σταμάτησαν, καθυστέρησαν ή δεν ξεκίνησαν ποτέ επειδή ο τότε Ελεγκτής φρόντισε να τα στοχοποιήσει, όχι πάντα με τεκμηρίωση, αλλά με φαντασία και θόρυβο. Η ζημιά για το κράτος και τους πολίτες είναι μετρήσιμη. Τα εκατομμύρια που χάθηκαν, ποιος θα τα επιστρέψει; Ο Οδυσσέας; Ή μήπως θα συνεχίσει να καμώνεται τον τιμητή, ελπίζοντας πως κανείς δεν θα του ζητήσει λογαριασμό;

Ο κ. Μιχαηλίδης γύριζε τα κανάλια, δηλώνοντας αποφασισμένος να πατάξει τη διαφθορά «από όπου και αν προέρχεται». Εντυπωσιακή δήλωση. Όμως, η εφαρμογή της αφήνει πολλά ερωτήματα. Πού είναι η αποφασιστικότητά του όταν πρόκειται για τον στενό του κύκλο; Τι έγινε με το ιδιωτικό σφαγείο του γνωστού φίλου του; Γιατί δεν είδαμε ανάλογη επιθετικότητα και καταγγελίες εκεί; Μήπως η διαφθορά είναι εκλεκτική; Μήπως η ευαισθησία του είναι επιλεκτική;

Δεν είναι μόνο τα έργα που πάγωσαν. Δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια που χάθηκαν. Είναι και οι άνθρωποι που στοχοποιήθηκαν άδικα. Ο αείμνηστος Υπουργός Εσωτερικών Σωκράτης Χάσικος υπήρξε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά θύματα. Διασύρθηκε από τον κ. Μιχαηλίδη με καταγγελίες που αποδείχθηκαν στημένες, αβάσιμες, αναπόδεικτες. Και όμως, ούτε μία συγγνώμη. Ούτε μία πράξη μεταμέλειας. Ούτε μία αναγνώριση του σφάλματος, της ζημιάς που προκάλεσε σε έναν άνθρωπο, σε μια οικογένεια, σε έναν θεσμό. Όταν οι κραυγές υποκαθιστούν την απόδειξη, η δημοκρατία στραγγαλίζεται.

Ο κ. Χασαπόπουλος, επί χρόνια συνοδοιπόρος και «συνεργός» στις επικοινωνιακές εκστρατείες του κ. Μιχαηλίδη, παραδέχθηκε δημοσίως ότι χρησιμοποιήθηκε. Ότι έφτασε στο σημείο να γίνεται μόνιμος θαμώνας των δικαστηρίων, πληρώνοντας αποζημιώσεις για στοχοποιήσεις που τελικά κατέληγαν σε φιάσκο. Όλα αυτά με τον Οδυσσέα πάντα στην ασφάλεια του θεσμικού του ρόλου. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο κ. Χασαπόπουλος φέρεται να κρατά στα χέρια του ένα ισχυρό «χαρτί», το οποίο αν αποφασίσει να δημοσιοποιήσει, θα προκαλέσει σεισμό. Και τότε, δεν θα υπάρχει μέρος για να κρυφτεί ο μεγάλος «πολέμιος της διαφθοράς».

Ταυτόχρονα, παρατηρείται ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Ο κ. Μιχαηλίδης προκαλεί σκόπιμα τους θεσμούς, επιτίθεται, αψηφά κάθε θεσμικό φραγμό, για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι είναι διωκόμενος. Γιατί; Για να συσπειρώσει το ακροατήριό του, να ξαναφορέσει τον μανδύα του «θύματος». Να εμφανιστεί ως ο ηρωικός αντίπαλος ενός συστήματος που θέλει να τον φιμώσει. Είναι μια παλιά και χιλιοπαιγμένη τακτική. Αλλά το κοινό δεν πείθεται πια τόσο εύκολα.

Οι φήμες που κυκλοφορούν στον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο λένε ότι το «φαινόμενο Οδυσσέας» ξεφουσκώνει. Ότι οι ίδιοι οι υποστηρικτές του αρχίζουν να βλέπουν τη γύμνια πίσω από την κουρτίνα του λαϊκισμού. Ότι η μαζική αποδοχή που κάποτε απολάμβανε μετατρέπεται σε σκεπτικισμό, ακόμη και από αυτούς που τον στήριξαν.

Το ερώτημα που τίθεται πλέον δεν είναι αν θα συνεχίσει ο ίδιος τον πόλεμο χαρακωμάτων που κήρυξε. Το ερώτημα είναι πότε θα πληρώσει για τις επιθέσεις του. Πότε θα λογοδοτήσει για τη συστηματική απαξίωση προσώπων και θεσμών. Πότε θα αναλάβει την ευθύνη για τις δολοφονίες χαρακτήρων που διέπραξε στο όνομα της «κάθαρσης».

Η πολιτική δεν είναι θέατρο σκιών. Δεν είναι πεδίο προσωπικών εμμονών ούτε ευκαιρία αυτοπροβολής με όρους τηλεοπτικού σόου. Η πολιτική είναι ευθύνη. Είναι θεσμική σοβαρότητα, είναι πειθαρχία, είναι πίστη στη δημοκρατία και στον διάλογο. Δεν μπορεί να υποκατασταθεί από λαϊκιστές, από καταγγέλλοντες χωρίς αποδείξεις, από ανθρώπους που δεν χτίζουν, αλλά μόνο γκρεμίζουν.

Η Κύπρος έχει ανάγκη από πολιτικούς και όχι από αυτόκλητους σωτήρες. Από ανθρώπους που μπορούν να ενώσουν και όχι να διχάσουν. Από ηγέτες με όραμα, όχι από κλόουν με μικρόφωνα. Ο λαϊκισμός μπορεί να υπόσχεται πολλά, αλλά πάντα οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο: στη σύγχυση, στον διχασμό και, τελικά, στην καταστροφή.

Οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε: πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε να γίνεται η πολιτική σκηνή υποχείριο όσων δεν έχουν ούτε σχέδιο, ούτε ευθύνη, ούτε μέτρο;

ΚΡΙΣ ΜΙΧΑΗΛ