Εθνική Επέτειος σήμερα, και το μυαλό πηγαίνει στη θρυλική φράση: «να μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του ’21». Μόνο που στις μέρες μας, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μας περιμένει στη γωνία ένα αλκοτέστ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Γεραπετρίτη, τον Τσάφο ή κάποιον από τα σαράντα παλικάρια του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Όμως, σθένος εμείς! Γιορτάζουμε, παρά το γεγονός ότι εδώ και 40 χρόνια, τα ΜΜΕ βρίσκουν κάθε τέτοια μέρα την ευκαιρία να μας υπενθυμίζουν τα στραβά και τα ανάποδα των αγωνιστών του 1821.

Γιατί, ναι, η Επανάσταση είχε τα σκοτεινά της σημεία. Δεν ήταν «συμπεριληπτική» όπως θα απαιτούσαν οι σύγχρονες ευαισθησίες. Σφάξαμε τους Τούρκους στην Τριπολιτσά, όπως μας έσφαζαν κι εκείνοι επί 400 χρόνια. Τρέλες! Το έλεγε κι ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης: «Αν δεν είμασταν τρελοί, δεν θα κάναμε Επανάσταση!»

Κι έλεγε κι άλλα ο «μπούμερ» (Γέρος). Φώναζε: «Έλληνες, ώρε Έλληνες!», αλλά μην τα παίρνουμε όλα τοις μετρητοίς – άλλωστε, ήταν και Ρωσόφιλος. Όπως κι ο Καποδίστριας, που σχεδόν Ρώσος ήταν, και πώς να τον εμπιστευθεί κανείς σήμερα; Για αυτό σας λέω, με μέτρο το «αθάνατο κρασί του ’21». Είναι βαρύ και βαράει στο κεφάλι.

Και φυσικά, μην ξεχνάμε: «Δεν υπήρξε ποτέ κρυφό σχολειό!» Ευτυχώς, σήμερα έχουμε ως Κρυφό Σχολείο την Εθνική Πινακοθήκη και το Ίδρυμα Νιάρχος – ένα μαρμαρένιο αλώνι, ένα μετερίζι του «ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού», όπως έλεγε εκείνος ο ποιητής που μας διαφεύγει το όνομά του.

Σήμερα, λοιπόν, που ο καθένας ζει μόνος του μέσα στη σέλφι του, και η πολιτική έχει κάνει «φυλομετάβαση» στις ΜΚΟ και τις Ανεξάρτητες Αρχές, ας αφήσουμε τους αγωνιστές ήσυχους στους τάφους τους, τους ποιητές στην εξορία τους και τον λαό στη δυστυχία της αιώνιας ανάπτυξης της οικονομίας.

Αλλά, μην το παίρνουμε και κατάκαρδα. «Πάλε με χρόνια, με καιρούς, πάλε δικά μας θά ‘ναι» – το νόημα, το όνειρο και η ελπίδα.

ΠΗΓΗ: MILITAIRE