*του Θεόκλητου Χριστοφίδη 

Καταρχήν, είναι βάσιμο, ευθύς εξαρχής, να προβούμε σε έναν θεμελιώδη διαχωρισμό για να αντιληφθούμε την κατάσταση στην Μέση Ανατολή- που γενικά δεν έχει ακουστεί και πολύ τα ΜΜΕ από τους διάφορους διεθνολόγους που συνωστίζονται εκεί. Πρόκειται για έναν διπλό πόλεμο- διαμάχη: η διαμάχη ανάμεσα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, και ο πόλεμος της ανθρωπότητας απέναντι στην τρομοκρατία. Πιστεύω πως η τρομοκρατία και ο τρόπος που αυτή ξεδιπλώνεται δεν θα σταματήσει άμεσα- πάνω που σταμάτησαν οι όποιες τρομοκρατικές ενέργειες στον κόσμο και είχαμε κάπως εφησυχαστεί με αυτό το είδος πολέμου. Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και νομίζω πως είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε το συγκείμενο της όλης υπόθεσης όσο αυτή είναι υπό εξέλιξη. Θεωρώ όμως, πως δεν είναι και τόσο ηθικά ευέλικτο για τον μέσο παλαιστίνιο πολίτη, ή ακόμη και την Παλαιστινιακή Αρχή, να εναποθέτει τις ελπίδες του για ίδρυση μιας κρατικής οντότητας σε μια τρομοκρατική οργάνωση- ας μην γελιόμαστε. Όμως, κάποια πράγματα προηγούνται χρονικά αυτήν την δεδομένη στιγμή- η προστασία των αμάχων, η ομαλή μετάβαση ανθρωπιστικής βοήθειας, η παύση των βομβαρδισμών κλπ..

Η κατάσταση, όμως, στην Λωρίδα της Γάζας μόνο ως πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δεν μπορεί να καταγραφεί. Το Ισραήλ προβαίνει σε μια επίδειξη ισχύος μπροστά στα μάτια χιλιάδων άμαχων, γυναικών, αθώων πολιτών της Παλαιστίνης. Βέβαια, το Ισραήλ επικαλείται το δικαίωμα στην αυτοάμυνα στην διεθνή κοινότητα. Απέναντι όμως σε ποιους; Απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό, που όμως στα μάτια των Ισραηλινών οι αόρατοι αυτοί εχθροί απεικονίζονται πλήρως στο πρόσωπο των Παλαιστινίων. Οι δε Παλαιστίνιοι, δεν έχουν και αυτοί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα; Είδαμε κάτι τέτοιο να γίνεται; Η κατάσταση είναι περίπλοκη και πρέπει η διεθνής κοινότητα να εμπλακεί άμεσα με όποια μέσα αυτή διαθέτει. Πρέπει να επικρατήσει η μετριοπάθεια και η ευθύνη για να βρεθεί μια ομαλή και βιώσιμη λύση, τόσο για τον παλαιστινιακό πληθυσμό που αναζητεί την ίδρυση ενός κράτους στην περιοχή με βιώσιμο και ανθρώπινο τρόπο ζωής, όσο και για τον ισραηλινό που αναζητεί ειρήνη και ασφάλεια εκεί.
Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπόψιν, η θέση που πήραν Ελλάδα και Κύπρος, στο Ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για ανθρωπιστική εκεχειρία, δεν εκλείπει της εθνικής γραμμής στην εξωτερική πολιτική. Αποχή, στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών, δεν θεωρείται ούτε καταψήφιση, ούτε υπερψήφιση. Αντιθέτως, δείχνει πως υπάρχει μια διάθεση ισορροπίας ανάμεσα στα δύο μέρη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου, ότι από την μια πλευρά, Ελλάδα και Κύπρος είναι υπέρ της λύσης δύο κρατών στην Μέση Ανατολή, και από την άλλη υπερψήφισαν τροπολογία του Καναδά για ρητή καταδίκη της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς. Εξάλλου, η πλειονότητα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης απείχαν από το συγκεκριμένο ψήφισμα, δεν πρέπει να το αφήσουμε απαρατήρητο αυτό.

Καταλυτικά, πρέπει να υπάρξει ψυχραιμία ένθεν και ένθεν. Πρέπει να επικρατήσουν οι μετριοπαθείς φωνές, οι φωνές αυτές που όντως προσβλέπουν σε μια ομαλή καθησύχαση των πραγμάτων. Οι φωνές αυτές που δεν συντάσσονται με τους τρομοκράτες, ούτε με αυτούς που κάνουν εθνοκάθαρση. Οι φωνές αυτές που όταν ακούγονται στην Ελλάδα ή στην Κύπρο, κάποτε χαρακτηρίζονται “προδοτικές”, ΄κάποτε “ανθελληνικές”, άλλοτε σε συλλαλητήριο πάνω σε άλογο, άλλοτε από την άνεση του καναπέ. Συνιστώ ηρεμία, ο δρόμος της μετριοπάθειας είναι δύσκολος και επίπονος, όμως είναι ο δρόμος που οδηγεί στον τελικό σκοπό με ομαλό και δίκαιο τρόπο. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο. Αυτό που δεν αποδεικνύεται στην Μέση Ανατολή.

Vouli TV