MILITAIRE
Πως και γιατί η Ελλάδα αρνείται να τετραπλασιάσει την κυριαρχία της! Δρ Γ.Ανθρακεύς
Στις 27 Φεβρουαρίου 2025, η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την αδυναμία της να προχωρήσει στον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό. Αν μη τι άλλο, η απόφαση αυτή αποτελεί μια από τις πιο ηχηρές επισημάνσεις της αδιαφορίας και της αδράνειας της ελληνικής πολιτείας απέναντι σε σοβαρά γεωστρατηγικά ζητήματα που αφορούν την προστασία των συμφερόντων της στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η καταδίκη της χώρας, η οποία «ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία», αποτυπώνει με τραγική ακρίβεια τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Όπως σημείωσε ο Δρ. Νομικής Γιώργος Ανθρακεύς σε συνέντευξή του στο Militaire Channel, η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου είναι «ντροπιαστική» και «εξευτελιστική», και δεν αποτελεί μόνο νομικό πλήγμα, αλλά μια ακόμη ένδειξη της αδυναμίας της Ελλάδας να προασπίσει τα συμφέροντά της στη Νότια Μεσόγειο. Σύμφωνα με τον κ. Ανθρακεύ, το μεγαλύτερο λάθος που έκανε η κυβέρνηση ήταν να προσπαθήσει να αντιπαρατεθεί στην κατηγορία της αδράνειας με μια σειρά «επιχειρημάτων» που δεν πείθουν κανέναν. Μάλιστα, η ελληνική πλευρά υποστήριξε ότι «δεν πρόλαβε» να προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες λόγω του μνημονίου που υπέγραψε με την Αίγυπτο. Συμφωνία που, πέρα από το ότι δείχνει απελπισμένη αναποφασιστικότητα, ενέχει σοβαρά αρνητικά σημεία για τα ελληνικά συμφέροντα στην περιοχή.
Η απορία που τίθεται αμέσως είναι: Μήπως η Ελλάδα δεν «πρόλαβε» λόγω της αδράνειας που τη διακρίνει τα τελευταία χρόνια στο γεωστρατηγικό πεδίο; Το παράδειγμα της συμφωνίας με την Αίγυπτο είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας στρατηγικής που αγνοεί τα εθνικά συμφέροντα, την ώρα που άλλοι παίκτες στην περιοχή, όπως η Τουρκία, αναπτύσσουν στρατηγικές που ενδυναμώνουν τη θέση τους.
Όπως τονίζει ο Δρ. Ανθρακεύς, η καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν είναι απλά μια νομική πτυχή, αλλά και μια πραγματική ευκαιρία που χάθηκε για την Ελλάδα να τετραπλασιάσει την κυριαρχία της στην περιοχή. Ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί εδώ και χρόνια, εάν η ελληνική κυβέρνηση είχε ακολουθήσει μια πιο οργανωμένη και στρατηγική προσέγγιση στην περιοχή. Η τετραπλασιασμένη κυριαρχία δεν είναι μια υπερβολική υπόθεση — είναι κάτι που θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί με σωστό συντονισμό και σοβαρές πολιτικές κινήσεις, αντί για την επιπόλαιη προσέγγιση που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια.
Και κάπου εδώ, έρχεται το ερώτημα που σίγουρα έχει ακουστεί πολλές φορές από τους υποστηρικτές της πολιτικής του «κατευνασμού»: «Τι θέλουμε, να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία;». Λοιπόν, όχι. Δεν πρόκειται για πόλεμο. Πρόκειται για τη σωστή αξιοποίηση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, την εξασφάλιση των θαλασσίων συνόρων και την προστασία των εθνικών συμφερόντων με έναν στρατηγικό, αλλά ειρηνικό τρόπο. Υπάρχουν πολλές άλλες εναλλακτικές που θα μπορούσαν να έχουν υλοποιηθεί, και που απλά δεν υλοποιήθηκαν. Όχι λόγω ανικανότητας, αλλά λόγω πολιτικής αδιαφορίας και φόβου του πολιτικού κόστους.
Η «αδράνεια» που αναφέρει το Ευρωδικαστήριο, καθώς και η «ανικανότητα» της ελληνικής κυβέρνησης να ολοκληρώσει τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό, δείχνουν πως η χώρα μας απλά δεν εκμεταλλεύτηκε τα περιθώρια που είχε για να κατοχυρώσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Στο μεταξύ, η Τουρκία συνεχίζει να επενδύει σε στρατηγικές που εδραιώνουν τη θέση της στην περιοχή, ενώ εμείς σπαταλάμε χρόνο και ευκαιρίες, δικαιολογώντας την αδράνειά μας με «αντικειμενικούς λόγους».
ΠΗΓΗ: MILITAIRE
MILITAIRE
Συμφωνία στρατηγικής αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Κατάρ
MILITAIRE
Τι σηματοδοτεί η συμμετοχή της Τουρκίας στο διεθνές Task Force της Γάζας;
Στη Γάζα, μια τέτοια σιωπηλή αλλά καθοριστική στροφή βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Η συμμετοχή της Τουρκίας στο υπό διαμόρφωση διεθνές Task Force αποτελεί το μέσο με το οποίο η Άγκυρα επιχειρεί να επανέλθει δυναμικά στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων — και παράλληλα να ενισχύσει τη θέση της στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Από την περιθωριοποίηση στην επιστροφή
Η απόφαση της Τουρκίας να συμμετάσχει στο Task Force, που συγκροτείται με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αιγύπτου, με τη συμμετοχή και του Κατάρ, σηματοδοτεί μια σαφή επιστροφή από την περίοδο διεθνούς απομόνωσης των τελευταίων ετών. Ο μηχανισμός αυτός έχει ως αποστολή την επίβλεψη της εφαρμογής της εκεχειρίας, τη διευκόλυνση της ανταλλαγής αιχμαλώτων και την παρακολούθηση της πρώτης φάσης του σχεδίου, το οποίο περιλαμβάνει και τη σταδιακή αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων.
Ύστερα από σχετικό αίτημα του Ντόναλντ Τραμπ, η Τουρκία καλείται να λειτουργήσει ως δίαυλος επικοινωνίας με τη Χαμάς, συμβάλλοντας στην αποδοχή του πλαισίου της εκεχειρίας. Έτσι, επανέρχεται ως παράγοντας που δεν μπορεί να παραβλεφθεί, επιδιώκοντας να δείξει ότι, ακόμη και όταν δεν βρίσκεται στο προσκήνιο, διαθέτει τα μέσα και την επιρροή για να επηρεάζει τις εξελίξεις.
Η εξωτερική σκηνή ως απάντηση στην εσωτερική πίεση
Η τουρκική στρατηγική γίνεται κατανοητή μόνο μέσα από το πρίσμα της εσωτερικής συγκυρίας. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπος με μία από τις πιο δύσκολες πολιτικές φάσεις της εικοσαετούς κυριαρχίας του: ο πληθωρισμός υπερβαίνει το 70%, η κοινωνική δυσαρέσκεια διογκώνεται, ενώ οι ήττες σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη αποκάλυψαν τη φθορά και την κόπωση του εκλογικού σώματος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η εικόνα της Τουρκίας ως «προστάτιδας των Παλαιστινίων» και «απαραίτητης μεσολαβητικής δύναμης» λειτουργεί ως μέσο συσπείρωσης του εσωτερικού ακροατηρίου και αναπλήρωσης της φθίνουσας πολιτικής νομιμοποίησης. Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι οι διεθνείς πρωτοβουλίες μπορούν να προσφέρουν στο καθεστώς του τη σταθερότητα που πλέον δεν εξασφαλίζουν οι εσωτερικές πολιτικές.
Η Γάζα ως διαπραγματευτικό χαρτί
Η εμπλοκή της Άγκυρας στο Task Force δεν της εξασφαλίζει μόνο εικόνα επιρροής, αλλά της προσφέρει και νέα διαπραγματευτικά όπλα. Η συμμετοχή της στις μεταπολεμικές διαδικασίες μπορεί να μεταφραστεί σε αυξημένο ρόλο στις συνομιλίες για τη μελλοντική αρχιτεκτονική ασφαλείας, την ανοικοδόμηση και τη διαχείριση της ανθρωπιστικής βοήθειας. Παράλληλα, της δίνει τη δυνατότητα να ενισχύσει τη θέση της έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, σε μια συγκυρία όπου παραμένουν ανοιχτά ζητήματα όπως ο εκσυγχρονισμός των F-16 ή ακόμη και η πιθανή επανένταξή της στο πρόγραμμα των F-35.
Παρά τις δηλώσεις Τραμπ ότι είναι πρόθυμος να υποστηρίξει την επιστροφή της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35, τα θεσμικά εμπόδια παραμένουν. Οι κυρώσεις του νόμου CAATSA, οι περιορισμοί του Κογκρέσου και οι ρήτρες της νομοθεσίας NDAA εξακολουθούν να ισχύουν. Η εμπλοκή της Τουρκίας στη Γάζα δεν εγγυάται λύση, αλλά λειτουργεί ως διαπραγματευτικό κεφάλαιο.
Η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει τη χρησιμότητα της Τουρκίας ως δίαυλου επικοινωνίας, παραμένει όμως επιφυλακτική λόγω των στενών σχέσεών της με τη Μόσχα και την Τεχεράνη. Από την πλευρά του, το Ισραήλ αντιμετωπίζει με καχυποψία μια χώρα που έχει για χρόνια υιοθετήσει ανοικτά φιλοπαλαιστινιακή στάση. Έτσι, αν και η Άγκυρα βλέπει ένα παράθυρο ευκαιρίας να ανοίγει, αυτό απέχει πολύ από το να συνιστά λευκή επιταγή.
Παράλληλα, στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό αναδύονται φωνές — όπως αυτή του Ντεβλέτ Μπαχτσελί — που προτείνουν μια στρατηγική «τριάδας» συνεργασίας Τουρκίας–Ρωσίας–Κίνας, ως αντίβαρο στη δυτική αρχιτεκτονική. Αν και η πρόταση αυτή δεν εκφράζει επίσημη πολιτική γραμμή, αντανακλά τον αυξανόμενο εθνικιστικό ρεαλισμό και τη διάθεση να διατηρηθούν ανοιχτές όλες οι επιλογές. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η συμμετοχή της Τουρκίας στη Γάζα λειτουργεί και ως μοχλός πίεσης προς τη Δύση, υπενθυμίζοντας ότι η Άγκυρα διαθέτει εναλλακτικές.
Γιατί μας αφορά;
Οι εξελίξεις αυτές δεν συνιστούν ένα απομακρυσμένο κεφάλαιο της Μέσης Ανατολής· επηρεάζουν άμεσα και την Ανατολική Μεσόγειο. Η επιστροφή της Τουρκίας ως ρυθμιστικής δύναμης δεν περιορίζεται στη Γάζα: ενισχύει την επιρροή της στην Ουάσιγκτον, αναβαθμίζει τη θέση της στους ευρωατλαντικούς θεσμούς και της προσφέρει νέα εργαλεία — από τα εξοπλιστικά έως τα ενεργειακά.
Για να αντιληφθούμε τη σημασία της συμμετοχής της Τουρκίας στο Task Force, πρέπει να τη δούμε όχι ως μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ως μέρος μιας συνεκτικής στρατηγικής επαναφοράς της στο επίκεντρο των περιφερειακών εξελίξεων. Πρόκειται για μια προσπάθεια αναδιαμόρφωσης των ισορροπιών στην περιοχή, κάτι που αφορά άμεσα και την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η πρόσκληση του Τραμπ προς Αθήνα και Λευκωσία να συμμετάσχουν στη διάσκεψη για τη Γάζα δείχνει ότι η μεταπολεμική αρχιτεκτονική δεν θα είναι αποκλειστικό πεδίο των ΗΠΑ, της Τουρκίας, της Αιγύπτου και του Κατάρ. Ενδέχεται, επομένως, να υπάρξει περιθώριο παρέμβασης και για εμάς. Εάν κινηθούμε έξυπνα, η παρουσία μας εκεί μπορεί να συνδεθεί με σταθερές θέσεις υπέρ μιας βιώσιμης αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην περιοχή. Μένει, βέβαια, να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
ΠΗΓΗ: MILITAIRE .gr
MILITAIRE
Η Τουρκία παίζει το χαρτί των Σπάνιων Γαιών στη γεωπολιτική σκακιέρα
-
#exAformis2 days ago#exAformis | Εκ φύσεως Πολιτικός — με τον Μάριο Πουλλικκά, Δευτέρα 27/10 στις 7μμ
-
#exAformis2 days ago8κομματική βουλή δείχνει η δημοσκόπηση
-
#exAformis2 days agoΣύγκριση αποτελεσμάτων Ιουνίου – Οκτωβρίου 2025
-
Άρθρα Χάρη Θεραπή2 days agoΗ ψευδαίσθηση Ερχιουρμάν: προοδευτικός λόγος ή καμουφλαρισμένος εθνικισμός;
-
Βουλευτικές Εκλογές 20262 days agoΔΗΚΟ – Αποστόλου: Οι όροι για κοινή πορεία στις εκλογές 2026
-
#exAformis2 days agoΧαμηλή ικανοποίηση των πολιτών από το έργο της κυβέρνησης – Κυρίαρχο πρόβλημα η ακρίβεια
-
ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ2 days agoΛευκωσία – Παρίσι σε τροχιά στρατηγικής συμμαχίας: Σύντομα στην Κύπρο ο Μακρόν
-
ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ2 days agoΥπουργείο Άμυνας: Ανοιχτές οι αιτήσεις για Στρατιωτικές Ακαδημίες των ΗΠΑ

