Στις 27 Φεβρουαρίου 2025, η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την αδυναμία της να προχωρήσει στον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό. Αν μη τι άλλο, η απόφαση αυτή αποτελεί μια από τις πιο ηχηρές επισημάνσεις της αδιαφορίας και της αδράνειας της ελληνικής πολιτείας απέναντι σε σοβαρά γεωστρατηγικά ζητήματα που αφορούν την προστασία των συμφερόντων της στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η καταδίκη της χώρας, η οποία «ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία», αποτυπώνει με τραγική ακρίβεια τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Όπως σημείωσε ο Δρ. Νομικής Γιώργος Ανθρακεύς σε συνέντευξή του στο Militaire Channel, η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου είναι «ντροπιαστική» και «εξευτελιστική», και δεν αποτελεί μόνο νομικό πλήγμα, αλλά μια ακόμη ένδειξη της αδυναμίας της Ελλάδας να προασπίσει τα συμφέροντά της στη Νότια Μεσόγειο. Σύμφωνα με τον κ. Ανθρακεύ, το μεγαλύτερο λάθος που έκανε η κυβέρνηση ήταν να προσπαθήσει να αντιπαρατεθεί στην κατηγορία της αδράνειας με μια σειρά «επιχειρημάτων» που δεν πείθουν κανέναν. Μάλιστα, η ελληνική πλευρά υποστήριξε ότι «δεν πρόλαβε» να προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες λόγω του μνημονίου που υπέγραψε με την Αίγυπτο. Συμφωνία που, πέρα από το ότι δείχνει απελπισμένη αναποφασιστικότητα, ενέχει σοβαρά αρνητικά σημεία για τα ελληνικά συμφέροντα στην περιοχή.

Η απορία που τίθεται αμέσως είναι: Μήπως η Ελλάδα δεν «πρόλαβε» λόγω της αδράνειας που τη διακρίνει τα τελευταία χρόνια στο γεωστρατηγικό πεδίο; Το παράδειγμα της συμφωνίας με την Αίγυπτο είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας στρατηγικής που αγνοεί τα εθνικά συμφέροντα, την ώρα που άλλοι παίκτες στην περιοχή, όπως η Τουρκία, αναπτύσσουν στρατηγικές που ενδυναμώνουν τη θέση τους.

Όπως τονίζει ο Δρ. Ανθρακεύς, η καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν είναι απλά μια νομική πτυχή, αλλά και μια πραγματική ευκαιρία που χάθηκε για την Ελλάδα να τετραπλασιάσει την κυριαρχία της στην περιοχή. Ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί εδώ και χρόνια, εάν η ελληνική κυβέρνηση είχε ακολουθήσει μια πιο οργανωμένη και στρατηγική προσέγγιση στην περιοχή. Η τετραπλασιασμένη κυριαρχία δεν είναι μια υπερβολική υπόθεση — είναι κάτι που θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί με σωστό συντονισμό και σοβαρές πολιτικές κινήσεις, αντί για την επιπόλαιη προσέγγιση που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια.

Και κάπου εδώ, έρχεται το ερώτημα που σίγουρα έχει ακουστεί πολλές φορές από τους υποστηρικτές της πολιτικής του «κατευνασμού»: «Τι θέλουμε, να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία;». Λοιπόν, όχι. Δεν πρόκειται για πόλεμο. Πρόκειται για τη σωστή αξιοποίηση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, την εξασφάλιση των θαλασσίων συνόρων και την προστασία των εθνικών συμφερόντων με έναν στρατηγικό, αλλά ειρηνικό τρόπο. Υπάρχουν πολλές άλλες εναλλακτικές που θα μπορούσαν να έχουν υλοποιηθεί, και που απλά δεν υλοποιήθηκαν. Όχι λόγω ανικανότητας, αλλά λόγω πολιτικής αδιαφορίας και φόβου του πολιτικού κόστους.

Η «αδράνεια» που αναφέρει το Ευρωδικαστήριο, καθώς και η «ανικανότητα» της ελληνικής κυβέρνησης να ολοκληρώσει τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό, δείχνουν πως η χώρα μας απλά δεν εκμεταλλεύτηκε τα περιθώρια που είχε για να κατοχυρώσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Στο μεταξύ, η Τουρκία συνεχίζει να επενδύει σε στρατηγικές που εδραιώνουν τη θέση της στην περιοχή, ενώ εμείς σπαταλάμε χρόνο και ευκαιρίες, δικαιολογώντας την αδράνειά μας με «αντικειμενικούς λόγους».

ΠΗΓΗ: MILITAIRE