Λοιπόν, η επίσκεψη της αναπληρώτριας Γενικής Γραμματέως του ΟΗΕ στην Κύπρο ήταν κάτι σαν το reunion παλιών συμμαθητών: πολλές φιλοφρονήσεις, ωραίες κουβέντες, αλλά στο τέλος όλοι ξέρουν ότι το βασικό θέμα συζήτησης θα μείνει ακόμα στον πάγο!

Η κα. ΝτιΚάρλο, με τη σοβαρότητα που απαιτεί η θέση της, ήρθε να «ακούσει» τις δύο πλευρές. Άκουσε, λοιπόν, τον έναν, άκουσε τον άλλον, αλλά αν υπήρχε ένα «bingo» με τις φράσεις που ακούγονται σε κάθε τέτοια συνάντηση, μάλλον θα είχε βγει από τα πρώτα δέκα λεπτά. «Εποικοδομητικός διάλογος», «καλή θέληση», «εξεύρεση λύσης»… Τα ίδια και τα ίδια, λες και διαβάζουμε το ίδιο δελτίο τύπου με αλλαγή ημερομηνίας.

Φυσικά, δεν έλειψαν και οι επίσημες δηλώσεις, που όπως πάντα είχαν μια δόση διπλωματικής «ασάφειας». Είναι λίγο σαν τις απαντήσεις σε συνεντεύξεις για δουλειά: θέλεις να πεις την αλήθεια, αλλά όχι τόσο ώστε να χάσεις τη θέση. Έτσι, η κ. ΝτιΚάρλο μίλησε για «παράθυρο ευκαιρίας», το οποίο όμως μοιάζει περισσότερο με φινιστρίνι σε υποβρύχιο – υπάρχει, αλλά δεν ξέρουμε αν θα μας βγάλει κάπου.

Από την άλλη, μην την αδικούμε. Ήρθε, προσπάθησε, χαμογέλασε στις φωτογραφίες, είπε τα σωστά λόγια. Μόνο που το Κυπριακό δεν λύνεται με ωραίες προθέσεις και διπλωματικά «ταγκό». Και η ιστορία έχει δείξει πως κάθε φορά που ακούμε για «νέες προοπτικές», καταλήγουμε σε νέους γύρους διαπραγματεύσεων που θυμίζουν το «Groundhog Day»: ίδια συζήτηση, ίδιο αποτέλεσμα, απλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Τελικά, η επίσκεψη της μάλλον άφησε τους πάντες στην ίδια θέση που τους βρήκε, αισιόδοξους αλλά και σκεπτικούς, ελπιδοφόρους αλλά και κουρασμένους. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως η λύση του Κυπριακού δεν θα έρθει με αεροπορικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής…