Το παράνομο στρατιωτικό δικαστήριο του ψευδοκράτους αθώωσε τους πέντε Ελληνοκύπριους που κρατούνταν παράνομα από τον περασμένο Ιούλιο στα κατεχόμενα. Σύμφωνα με όσα μεταδίδονται από τα κατεχόμενα, το «δικαστήριο» έκρινε ότι οι κατηγορίες κατά των πέντε Ε/κ δεν αποδείχθηκαν «πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας».

Μετά την απόφαση, αναμένεται ότι οι τρεις από τους πέντε Ε/κ θα μπορέσουν να επιστρέψουν στις ελεύθερες περιοχές, ενώ οι άλλοι δύο παραμένουν υπό καθεστώς «κατηγορίας» σε άλλη υπόθεση που εξετάζεται από το «επαρχιακό δικαστήριο» στο Τρίκωμο. Οι πέντε Ελληνοκύπριοι είχαν «συλληφθεί» στις 19 Ιουλίου 2025.

Ο δικηγόρος τους, Οντζέλ Πολιλί, ανέφερε ότι θα μεταβεί στην «αστυνομία» του Τρικώμου για να παραλάβει τις ταυτότητές τους, ενώ δεν έχει γίνει γνωστό εάν η «κατηγορούσα αρχή» θα ασκήσει έφεση εντός της 14ήμερης προθεσμίας.

Σύμφωνα με την πολυσέλιδη απόφαση του «στρατιωτικού δικαστηρίου», η ανάγνωσή της διήρκησε περισσότερο από μία ώρα και διαπιστώθηκε ότι η «κατηγορούσα αρχή» απέτυχε να αποδείξει την ενοχή των «κατηγορουμένων» πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας.

Ειδικότερα, το «δικαστήριο» τόνισε ότι δεν υπήρχε κανένα λογικό κίνητρο για τον πρώτο κατηγορούμενο να περάσει κρυφά από το οδόφραγμα των Στροβιλιών, καθώς ούτε του είχε απαγορευτεί η είσοδος ούτε εκκρεμούσε κάποιο «ένταλμα» εναντίον του. Αντίθετα, τα αρχεία κατέδειξαν εκατοντάδες νόμιμες διελεύσεις τόσο του ίδιου όσο και των συγκατηγορουμένων του στο παρελθόν.

Το «στρατιωτικό δικαστήριο» αναφέρθηκε σε σοβαρές ελλείψεις στην έρευνα, όπως η μη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων από την ταυτότητα ενός Ε/κ, ο οποίος «κατηγορείτο» ότι εισήλθε παράνομα στα κατεχόμενα, ένα στοιχείο που η υπεράσπιση θεωρούσε κρίσιμο. Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι οι κάμερες στο σημείο διέλευσης ήταν εκτός λειτουργίας, γεγονός που ενίσχυσε τις αμφιβολίες, ενώ απορρίφθηκε ως αβάσιμος ο ισχυρισμός ότι ο κατηγορούμενος εισήλθε για συλλογή πληροφοριών.

Το «δικαστήριο» τόνισε επίσης τις ευθύνες των «υπαλλήλων» στα σημεία διέλευσης, υπογραμμίζοντας ότι «ο έλεγχος δεν μπορεί να γίνεται επιλεκτικά βάσει της εθνικότητας» και ότι η «πολιτεία» οφείλει να διασφαλίζει την ορθή λειτουργία των ελέγχων, ακόμη και σε ημέρες με αυξημένη κίνηση.

Το «δικαστήριο» αποφάνθηκε ότι το οδόφραγμα των Στροβιλιών αποτελεί «στρατιωτική απαγορευμένη ζώνη πρώτου βαθμού». Με την αθώωση του πρώτου κατηγορούμενου από την κύρια κατηγορία, αθωώθηκαν και οι υπόλοιποι τέσσερις από την κατηγορία της συνέργειας.

Μπήκαν στο «δικαστήριο» αθώοι, θα φύγουν ως αθώοι, δήλωσε ο δικηγόρος

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης, ο δικηγόρος των πέντε Ελληνοκυπρίων, Οντζέλ Πολιλί, δήλωσε ότι «το δικαστήριο των δυνάμεων ασφαλείας αθώωσε και τους πέντε πελάτες μας. Η κατηγορία δεν αποδείχθηκε και δεν υπήρχε καμία λογική αιτία για τον Γ. να μην παραδώσει την ταυτότητά του».

Ο κ. Πολιλί πρόσθεσε ότι η μη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων από την ταυτότητα σημειώθηκε στην απόφαση ως «ερευνητική ανεπάρκεια», γεγονός που συνέβαλε στην αθώωση. «Πέντε Ελληνοκύπριοι μπήκαν εδώ αθώοι και σύντομα θα φύγουν αθώοι», υπογράμμισε, προσθέτοντας ότι «το σημαντικότερο σε αυτή την υπόθεση είναι η αλληλεγγύη των Κυπρίων».

Παραμένουν στα κατεχόμενα εν αναμονή απόφασης για πιθανή «έφεση»

Παρά την αθώωσή τους από το «στρατιωτικό δικαστήριο», οι Ελληνοκύπριοι δεν μπορούν ακόμη να επιστρέψουν στα σπίτια τους στις ελεύθερες περιοχές, καθώς δεν τους επιστρέφονται οι ταυτότητές τους, εν αναμονή ενδεχόμενης «έφεσης» από την «κατηγορούσα αρχή». Αυτό αφορά τους τρεις από τους πέντε, ενώ εναντίον των δύο συνεχίζεται και άλλη «δίκη» με διαφορετικές κατηγορίες στο «επαρχιακό δικαστήριο» στο Τρίκωμο.

Η «εισαγγελία» διατηρεί το δικαίωμα να ασκήσει «έφεση» κατά της αθωωτικής απόφασης εντός 14 ημερών.

ΠΗΓΗ: ΚΥΠΕ

Η συμμετοχή του υπουργού Ενέργειας της Κύπρου, Γιώργου Παπαναστασίου, στην 6η Σύνοδο της P-TEC και στη συνάντηση 3+1, ανέδειξε τη σταθερή προσήλωση της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ενίσχυση της περιφερειακής συνεργασίας και στην προώθηση της πράσινης μετάβασης.

Ο υπουργός Ενέργειας, Εμπορίου και Βιομηχανίας έλαβε μέρος στην 6η Σύνοδο της Σύμπραξης για τη Διατλαντική Συνεργασία για την Ενέργεια (Partnership for Transatlantic Energy Cooperation – P-TEC), η οποία διοργανώθηκε από το Atlantic Council στις 6 και 7 Νοεμβρίου στην Αθήνα.

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, στο περιθώριο των εργασιών της Συνόδου, ο κ. Παπαναστασίου πραγματοποίησε κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους ομολόγους του, υπουργούς Ενέργειας του Ισραήλ, της Εσθονίας και της Λιθουανίας, ενώ είχε και σειρά επαφών με ανώτερα στελέχη ενεργειακών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον τομέα.

Στο πλαίσιο της Συνόδου, ο Κύπριος υπουργός συμμετείχε την Πέμπτη στη διυπουργική συνάντηση 3+1, μεταξύ των Υπουργών Ενέργειας Κύπρου, Ελλάδας, Ισραήλ και Ηνωμένων Πολιτειών, όπου συζητήθηκαν οι δυνατότητες ενίσχυσης της περιφερειακής ενεργειακής ασφάλειας και συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Σύμφωνα με την κοινή δήλωση που εκδόθηκε μετά το πέρας των εργασιών, οι υπουργοί Ενέργειας των τεσσάρων χωρών, καθώς και οι συμπρόεδροι του Εθνικού Συμβουλίου Ενεργειακής Κυριαρχίας των ΗΠΑ, επαναβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους για προώθηση της ενεργειακής ασφάλειας και συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στη στήριξη του Ενεργειακού Κέντρου για την Ανατολική Μεσόγειο (Eastern Mediterranean Energy Center), το οποίο θεωρείται καθοριστικός πυλώνας για τη στρατηγική σταθερότητα και ανθεκτικότητα της περιοχής.

Οι υπουργοί επανέλαβαν, επίσης, την υποστήριξή τους σε ευρύτερα έργα περιφερειακής διασυνδεσιμότητας – υφιστάμενα και μελλοντικά – στο πλαίσιο του διαδρόμου India–Middle East–Europe (IMEC), δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη της ενεργειακής συνεργασίας και στην προστασία κρίσιμων ενεργειακών υποδομών.

Επιπλέον, οι τέσσερις χώρες δεσμεύθηκαν να αξιοποιήσουν το σχήμα 3+1 για την επίτευξη του στόχου διαφοροποίησης των ενεργειακών πηγών στην περιοχή, ενισχύοντας παράλληλα τη συνδεσιμότητα μεταξύ ομοϊδεατών εταίρων. Οι υπουργοί ανανέωσαν, επίσης, τη δέσμευσή τους στην προώθηση της συνεργασίας Ευρώπης–Ισραήλ στον τομέα των ενεργειακών υποδομών.

Τέλος, οι τέσσερις υπουργοί συμφώνησαν να συναντηθούν εκ νέου στην Ουάσιγκτον κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2026, προκειμένου να συνεχίσουν την εμβάθυνση της ενεργειακής συνεργασίας τους στο πλαίσιο του Eastern Mediterranean 3+1 Energy Dialogue, ενισχύοντας περαιτέρω τον περιφερειακό διάλογο για την ενέργεια στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (ΑΤΑ) επανέρχεται περιοδικά στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, ιδίως όταν η οικονομία παρουσιάζει σημάδια σταθερότητας και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θεωρούν πως υπάρχει περιθώριο νέων διεκδικήσεων. Ωστόσο, πρόκειται για έναν μηχανισμό που, αντί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς εργασίας, παραμένει δεμένος με τη λογική μιας άλλης εποχής – τότε που η οικονομία ήταν περισσότερο κλειστή, οι αγορές λιγότερο ανταγωνιστικές και η κρατική παρέμβαση ισχυρότερη.

Η πρόσφατη αναζωπύρωση της συζήτησης γύρω από το μέλλον της ΑΤΑ και, κυρίως, η απαίτηση για καθολική εφαρμογή της τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, φέρνει στην επιφάνεια ένα βαθύτερο πρόβλημα: αυτό της υπερβολικής συντεχνιακής επιρροής στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Δεν είναι υπερβολή να υποστηριχθεί ότι σε αρκετούς τομείς η κυπριακή αγορά εργασίας λειτουργεί υπό καθεστώς «υπερσυνδικαλισμού». Αντί ο κοινωνικός διάλογος να επιδιώκει ισορροπίες, συχνά μετατρέπεται σε πεδίο άσκησης πίεσης, με τους εργοδότες –και την ίδια την οικονομία– να βρίσκονται σε θέση άμυνας.

Η στάση των εργοδοτικών οργανώσεων να απορρίψουν την πρόταση για επέκταση της ΑΤΑ δεν αποτελεί ένδειξη αδιαλλαξίας, αλλά πράξη ρεαλισμού. Σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη αγωνίζεται να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα και τις αναδυόμενες αγορές, η πρόσθετη επιβάρυνση των επιχειρήσεων μέσω ενός μηχανισμού όπως η ΑΤΑ λειτουργεί ανασταλτικά και αναχρονιστικά.

Η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εδώ και χρόνια, προωθεί πολιτικές που στοχεύουν στη φιλελευθεροποίηση των αγορών εργασίας, μέσω της μείωσης της υπερρύθμισης, της προώθησης της ευελιξίας στις εργασιακές συμβάσεις και της διευκόλυνσης της κινητικότητας. Και αυτό όχι επειδή υποτιμά τη σημασία της κοινωνικής προστασίας, αλλά επειδή έχει πλέον αποδειχθεί ότι χωρίς ευελιξία δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη. Αντιθέτως, σε κράτη όπου ο συνδικαλισμός εξακολουθεί να έχει υπέρμετρη ισχύ, η αγορά αδρανοποιείται, οι επενδύσεις καθυστερούν και οι επιχειρήσεις διστάζουν να αναλάβουν νέες πρωτοβουλίες.

Η Κύπρος, δυστυχώς, παραμένει δέσμια πολλών από αυτές τις παθογένειες. Ο δημόσιος τομέας αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι συντεχνίες των εκπαιδευτικών, για παράδειγμα, απορρίπτουν κάθε προσπάθεια αξιολόγησης, ενώ οι οργανώσεις των κυβερνητικών ιατρών αντιδρούν στη λειτουργία πανεπιστημιακών κλινικών. Σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική πρόταση αντιμετωπίζεται με την ίδια απάντηση: απειλές για απεργίες. Δεν είναι, επομένως, τυχαίο ότι ο εκσυγχρονισμός του κράτους προχωρά τόσο αργά.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ΑΤΑ δεν αποτελεί απλώς ένα εργαλείο προστασίας των μισθών, αλλά και ένα σύμβολο συντεχνιακής δύναμης. Ωστόσο, η δύναμη αυτή, όσο κι αν παρουσιάζεται ως υπεράσπιση των εργαζομένων, στην πράξη καταλήγει να τους ζημιώνει. Μια οικονομία που χάνει την ανταγωνιστικότητά της και βλέπει το λειτουργικό της κόστος να αυξάνεται, αδυνατεί να δημιουργήσει νέες, ποιοτικές θέσεις εργασίας. Και οι πρώτοι που πλήττονται είναι οι νέοι, οι χαμηλόμισθοι και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα – όχι οι προνομιούχοι του δημοσίου.

Η ΑΤΑ δεν συνιστά κοινωνική πολιτική· είναι ένας αυτόματος μηχανισμός που μεταφέρει το βάρος του πληθωρισμού από τον εργαζόμενο στον εργοδότη, χωρίς να βελτιώνει την παραγωγικότητα ή την αξία της εργασίας. Αντί να ενισχύει την αγοραστική δύναμη, τελικά την αποδυναμώνει, καθώς προκαλεί έναν φαύλο κύκλο αυξήσεων τιμών. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια συνταγή που τροφοδοτεί τον πληθωρισμό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να μείνουν εκτεθειμένοι απέναντι στην ακρίβεια. Η προστασία τους, όμως, οφείλει να είναι στοχευμένη και ρεαλιστική. Οι υγιείς επιχειρήσεις ήδη το εφαρμόζουν, προσφέροντας παροχές, μπόνους, ευέλικτα ωράρια και αυξήσεις συνδεδεμένες με την απόδοση. Αυτή είναι η ορθή κατεύθυνση, όχι η επιβολή ενός οριζόντιου μηχανισμού που αγνοεί τις διαφορετικές πραγματικότητες κάθε κλάδου.

Αν η κυβέρνηση επιθυμεί πραγματικά να σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων, οφείλει να επενδύσει στην εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση, τη δια βίου μάθηση, την πρόσβαση στην τεχνολογία και την αξιοκρατία. Αυτά είναι τα θεμέλια της διαρκούς ευημερίας, όχι μια αυτόματη τιμαριθμική αύξηση που απλώς μεταθέτει το πρόβλημα στο μέλλον.

Η αναζωπύρωση της συζήτησης γύρω από την ΑΤΑ θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για μια συνολική επανεξέταση του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αγορά εργασίας. Είναι ώρα να αναγνωρίσουμε τις στρεβλώσεις και να τις διορθώσουμε. Σε μια σύγχρονη, ανοιχτή οικονομία δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να λειτουργούμε με εργαλεία της δεκαετίας του ’70. Όσο κι αν ενοχλεί, η ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να συνυπάρξει με τη στασιμότητα.

Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι να περιοριστεί ο κοινωνικός διάλογος σε ένα απλό «ναι» ή «όχι» στην ΑΤΑ, αλλά να τολμήσουμε να απαντήσουμε στο ουσιαστικό ερώτημα: ποια αγορά εργασίας θέλουμε για τις επόμενες δεκαετίες; Μια αγορά εγκλωβισμένη σε συντεχνιακές ισορροπίες ή μια ευέλικτη και ανοιχτή αγορά που προσφέρει ευκαιρίες τόσο στους εργαζομένους όσο και στις επιχειρήσεις;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα καθορίσει και το μέλλον της κυπριακής οικονομίας. Γιατί η ανάπτυξη δεν χτίζεται με επιδόματα, αλλά με εμπιστοσύνη, ευελιξία και παραγωγικότητα. Ο εκσυγχρονισμός της αγοράς εργασίας δεν είναι ιδεολογική επιλογή, αλλά ζωτική αναγκαιότητα. Και ήρθε η ώρα να τεθεί ένα οριστικό τέλος στον λαϊκισμό και τον εκβιασμό που κρατούν την οικονομία όμηρο.