Η διεθνής πραγματικότητα εισέρχεται σε μία επικίνδυνη φάση αναδιάταξης συνόρων, με βίαιες μετατοπίσεις ισχύος και με την Ελλάδα να στέκεται αμήχανη και αδρανής, έρμαιο εξελίξεων που δεν ελέγχει. Η πρόταση Τραμπ για παραχωρήσεις ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία, με αντάλλαγμα μια “ειρήνη” ταπεινωτική για το Κίεβο, σοκάρει όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά και το σύνολο του δυτικού κόσμου. Η σιωπηρή αποδοχή της λεηλασίας του ουκρανικού πλούτου από δυτικούς παράγοντες, καθιστά το δράμα ακόμα πιο βαθύ και ανησυχητικό.

Η περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου, η απουσία κάθε ηθικής αναστολής και η αντιμετώπιση των διεθνών σχέσεων ως πεδίο απροκάλυπτης ισχύος και συμφερόντων, διαμορφώνουν ένα νέο επικίνδυνο πρότυπο. Οι ΗΠΑ υπό τον Τραμπ φαίνεται να μετατρέπονται σε κράτος-πειρατή, αδιαφορώντας για κανόνες και συνθήκες, ενώ Ρωσία και Ισραήλ εκμεταλλεύονται με κυνισμό το κενό που δημιουργείται.

Η κατάρρευση της συνοχής της Δύσης, η αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ και η παθητική ΕΕ — που πλέον μοιάζει με ανήμπορο θεατή — φέρνουν δραματικές ανακατατάξεις. Το δόγμα “ο καθένας για τον εαυτό του” γίνεται κυρίαρχο. Η Ελλάδα, σε αυτό το ρευστό περιβάλλον, βρίσκεται πιο εκτεθειμένη από ποτέ.

Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη χαρακτηρίζεται από πειθήνια στάση και εμμονή σε παρωχημένα σχήματα. Η ρητορική περί “σωστής πλευράς της Ιστορίας” ακούγεται πλέον ως κενός λόγος. Η Ελλάδα είναι μετέωρη, χωρίς σχέδιο, χωρίς εναλλακτικές. Με τη Δύση διαλυμένη και το διεθνές δίκαιο κουρελιασμένο, η χώρα μας μένει να περιμένει παθητικά τις αποφάσεις ξένων κέντρων εξουσίας.

Αν οι ΗΠΑ και η Ρωσία διαπραγματευτούν το μέλλον μιας χώρας ερήμην της, όπως συμβαίνει σήμερα με την Ουκρανία, τι θα αποτρέψει την ίδια λογική να εφαρμοστεί και στην Κύπρο ή στο Αιγαίο; Τι θα πράξει η Ελλάδα αν Τραμπ και Ερντογάν συμφωνήσουν σε ένα νέο «μοίρασμα» στην Ανατολική Μεσόγειο; Υπάρχει σχέδιο Β; Υπάρχει προετοιμασία για μια πολιτική που να στηρίζεται σε εθνικά συμφέροντα κι όχι σε ψευδαισθήσεις προστασίας από αποδυναμωμένες συμμαχίες;

Η απάντηση δυστυχώς είναι αρνητική. Η χώρα σύρεται χωρίς πυξίδα, με μοναδική έγνοια την αγορά όπλων και τη μηχανική ανακύκλωση της ρητορικής περί συμμάχων. Όμως, οι διμερείς συμφωνίες αποδεικνύονται χάρτινοι πύργοι, όπως έδειξε η υπόθεση του καλωδίου Ελλάδας-Κύπρου.

Στο μεταξύ, η Τουρκία εκμεταλλεύεται την ανατροπή της παγκόσμιας τάξης, εδραιώνοντας την επιρροή της σε Λιβύη, Συρία, Κύπρο και Βόρειο Ιράκ. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός θρέφεται από την ανοχή και την αμηχανία των δυτικών δυνάμεων.

Η ιστορία διδάσκει ότι όποιος δεν ετοιμάζεται για τις αλλαγές, συνθλίβεται από αυτές. Η Ελλάδα οφείλει τώρα, όχι αύριο, να επεξεργαστεί νέα εθνική στρατηγική, στηριγμένη σε ρεαλισμό, εθνικό συμφέρον και διπλωματική ευελιξία. Ο πρωθυπουργός και η πολιτική ηγεσία οφείλουν να απαντήσουν με σοβαρότητα:
Πώς θα υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω μας;

ΠΗΓΗ: MILITAIRE