Η πρωτοβουλία του Ευρωβουλευτή του ΔΗΣΥ, κ. Μιχάλη Χατζηπαντέλα, για την ανέγερση μνημείου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που θα τιμά τη μνήμη των θυμάτων της τουρκικής εισβολής του 1974 στην Κύπρο, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει εκείνη του νεοεκλεγέντος Τουρκοκύπριου ηγέτη, ο οποίος έσπευσε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του, καθώς και του ΑΚΕΛ και του «Ευρωπαίου Πολίτη της Χρονιάς», κ. Πέτρου Σουπαρή. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Σουπαρής, σε επιστολή του προς την Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μέτσολα, ζήτησε όπως το μνημείο περιλαμβάνει και Τουρκοκύπριους αγνοουμένους. Το αίτημα αυτό, ωστόσο, δείχνει να παρανοεί τη φύση και το σκοπό της πρωτοβουλίας: το μνημείο αποσκοπεί να υπενθυμίζει την τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο – μια πράξη που είχε ως θύματα τον κυπριακό λαό και πρωτίστως τους Ελληνοκύπριους.

Η τουρκική εισβολή δεν ήταν ένα «διμερές επεισόδιο» μεταξύ κοινοτήτων, αλλά μια κατάφωρη παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από ξένη δύναμη. Οι Ελληνοκύπριοι υπήρξαν τα θύματα της στρατιωτικής κατοχής, της προσφυγιάς και των εγκλημάτων πολέμου που τεκμηριώθηκαν διεθνώς. Οι Τουρκοκύπριοι, αντιθέτως, δεν υπέστησαν εισβολή· υπήρξαν συμμέτοχοι, άμεσα ή έμμεσα, στη δημιουργία των συνθηκών που την επέτρεψαν, ιδίως μέσω της αποχώρησής τους από τη νομιμότητα του κράτους το 1963. Η προσπάθεια, επομένως, να εξισωθούν οι ρόλοι εισβολέα και θύματος δεν είναι απλώς ιστορικά εσφαλμένη· είναι ηθικά προσβλητική προς τους χιλιάδες αγνοούμενους και νεκρούς της τουρκικής επίθεσης.

Η αντίδραση του ΑΚΕΛ σε αυτή την πρωτοβουλία εγείρει εύλογα ερωτήματα. Το κόμμα φαίνεται να προτάσσει τη λογική της «επαναπροσέγγισης» ακόμη και σε περιπτώσεις όπου το ιστορικό πλαίσιο είναι αδιαμφισβήτητο. Το μνημείο δεν στρέφεται κατά των Τουρκοκυπρίων, αλλά κατά της τουρκικής εισβολής. Η άρνηση να αναγνωριστεί αυτή η διάκριση καταλήγει σε πολιτική ασάφεια που εξυπηρετεί μόνο την Άγκυρα. Η συνεχής εμμονή με την «όποια λύση», όπως συχνά εκφράζεται, δείχνει αποσύνδεση από την πραγματικότητα. Μετά από πενήντα και πλέον χρόνια συνομιλιών, η Τουρκία όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά έχει παγιώσει και επεκτείνει τα τετελεσμένα της εισβολής. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, βρίσκεται κοντά στην επίτευξη του τελικού της στόχου: την πλήρη πολιτική και οικονομική επικυριαρχία επί ολόκληρης της Κύπρου.

Όσοι, λοιπόν, επενδύουν στην «καλή θέληση» της Τουρκίας ή του κατοχικού καθεστώτος, ας θυμηθούν ότι η Άγκυρα ουδέποτε ενήργησε για το συμφέρον της ειρήνης ή της συμφιλίωσης, αλλά για τη διατήρηση και διεύρυνση των τετελεσμένων. Αυτή δεν είναι προσωπική εκτίμηση, αλλά θέση που συμμερίζονται και πολλοί Τουρκοκύπριοι διανοούμενοι.

Ο Σενέρ Λεβέντ, γνωστός για την κριτική του στάση απέναντι στην Άγκυρα, έγραψε πρόσφατα ότι η Τουρκία ουδέποτε επιδίωξε πραγματική λύση στο Κυπριακό. Αν πράγματι το ήθελε, θα την είχε επιτύχει προ πολλού, μέσα από ηγέτες όπως οι Ταλάτ, Έρογλου ή Ακιντζί. Όπως ο ίδιος σημειώνει, όλοι οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες υπήρξαν όμηροι της τουρκικής πολιτικής – και ο σημερινός δεν αποτελεί εξαίρεση.

Μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης που πλήττει τον τόπο, η προσοχή του κόσμου έχει στραφεί στα καθημερινά προβλήματα. Όμως, την ίδια ώρα, ξένα κέντρα –ιδίως βρετανικά– φαίνεται να επανεργοποιούνται στο παρασκήνιο, προσπαθώντας να αναβιώσουν ένα νέο σχέδιο Ανάν υπό το πρόσχημα της «λύσης». Η ιστορία μάς διδάσκει ότι τέτοιες πιέσεις εμφανίζονται πάντα όταν η Κύπρος βρίσκεται σε αδυναμία. Όσοι, λοιπόν, επενδύουν στην «καλή θέληση» της Τουρκίας ή του κατοχικού καθεστώτος, ας αναρωτηθούν αν η πολιτική τους στάση ενισχύει τη θέση της Κύπρου ή απλώς εξυπηρετεί τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας.

Το μνημείο στο Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι πράξη εκδίκησης· είναι πράξη μνήμης και δικαιοσύνης. Αφορά τα θύματα της εισβολής και τα αγνοούμενα παιδιά της Κύπρου – ανθρώπους που χάθηκαν υπερασπιζόμενοι την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Η προσπάθεια να αλλοιωθεί αυτή η μνήμη στο όνομα μιας αμφίβολης «ισορροπίας» δεν είναι πράξη συμφιλίωσης, αλλά ιστορικής παραχάραξης. Η Ευρώπη, αν θέλει να παραμείνει πιστή στις αξίες που επικαλείται, οφείλει να σταθεί ξεκάθαρα απέναντι στην κατοχή ευρωπαϊκού εδάφους από ξένη δύναμη και να αναγνωρίσει το αυτονόητο: ότι η τουρκική εισβολή του 1974 ήταν και παραμένει ένα έγκλημα κατά της διεθνούς νομιμότητας.

Πενήντα ένα χρόνια μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να συνεχίζει να κλείνει τα μάτια μπροστά στη συνεχιζόμενη κατοχή. Αν το Ευρωκοινοβούλιο θέλει να τιμήσει τις αξίες της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τότε το μνημείο που προτείνει ο κ. Χατζηπαντέλας δεν είναι απλώς επιθυμητό – είναι αναγκαίο. Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή και η λήθη με δεύτερη αδικία. Η μνήμη των θυμάτων της τουρκικής εισβολής δεν μπορεί να παραχαράσσεται στο όνομα πολιτικών ισορροπιών ή ψευδεπίγραφης ουδετερότητας.

Η Κύπρος, μικρή αλλά περήφανη χώρα, έχει χρέος να διαφυλάξει την ιστορική της αλήθεια και να την υπενθυμίζει σε κάθε διεθνές βήμα. Το μνημείο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν θα είναι μόνο φόρος τιμής στους νεκρούς και τους αγνοουμένους, αλλά και μια ισχυρή υπενθύμιση προς όλους: ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, κερδίζεται με θυσίες· και ότι κανένας λαός δεν πρέπει να επιτρέψει τη διαγραφή της μνήμης του στο όνομα της ψευδαίσθησης μιας εύκολης συμφιλίωσης.

ΚΡΙΣ ΜΙΧΑΗΛ

Τρικυμία στο μέσο προεκλογικής περιόδου ξέσπασε για τις χορηγίες που παραχωρούνται από ιδιώτες στον ανεξάρτητο φορέα κοινωνικής στήριξης, τον οποίο διαχειρίζεται Επιτροπή αποτελούμενη από τον Γενικό Λογιστή, Γενικούς διευθυντές Υπουργείων με επικεφαλής την Πρώτη Κυρία Φιλίππα Καρσερά- Χριστοδουλίδη.

Ο αντιπολιτευτικός οίστρος που κατέβαλε κυρίως το περίφημο ΔΗΣΑΚΕΛ, επιχειρώντας να αποδομήσει τον φορέα, παρουσιάζει ψήγματα μονομερούς ανάλυσης των γεγονότων. Κυρίως δε παραβλέπουν, ότι με τις εισφορές φιλάνθρωπων σπουδάζουν νεαρά παιδιά που έχουν οικονομικά προβλήματα και υπό άλλες συνθήκες-χωρίς βοήθεια του φορέα- δεν θα είχαν την ευκαιρία. Ας σταθούν μπροστά σ’ αυτά τα ταλαιπωρημένα παιδιά ο Νίκος Γεωργίου του ΔΗΣΥ και ο Χρήστος Χριστοφίδης του ΑΚΕΛ που αποδομούν τον Φορέα να τους πουν ότι θέλουν ελέγχους και αναλύσεις και οι σπουδές ας αναβληθούν.

Φαίνεται, ότι ξεχνούν ότι τα κόμματα τους επιβιώνουν από εισφορές επιχειρηματιών για να συντηρούν δεκάδες έμμισθους στα κομματικά γραφεία.

Επίσης παραβλέπουν ότι σαν βουλευτές διατηρούν-οι πλείστοι- δικηγορικά γραφεία και όμως ψηφίζουν νόμους στα μέτρα πελατών τους.

Ε, μην παριστάνετε τις αθώες καλοκάγαθες περιστερές και αν δεν είσαστε αμαρτωλοί ρίξτε την πρώτη πέτρα. Αφήστε τα παιδιά να σπουδάσουν κι εσείς περιοριστείτε στην υπεράσπιση σας για όσα έρχονται από την Αρχή κατά της διαφθοράς. Τρέμετε έτσι;

ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΣ

Πολλά αναμένεται να αλλάξουν στον «χάρτη» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μετά και την ολοκλήρωση της καθόδου του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στη χώρα μας.

Ίσως αρκετοί να μην έχουν αντιληφθεί το πόσο σημαντικό είναι το βήμα που κάνει η Κύπρος από τη στιγμή που άναψε το «πράσινο φως» σε ένα από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια του Ελληνισμού.

Η εκπαιδευτική εμπειρία σε συνδυασμό με το πολύ ισχυρό πτυχίο που θα προσφέρει θα επιτρέψει σε πολλούς Ελληνοκύπριους φοιτητές να σπουδάσουν στον τόπο τους λαμβάνοντας, όμως, υψηλού επιπέδου πανεπιστημιακή κατάρτιση.

Το γεγονός, μάλιστα, ότι το ΕΚΠΑ έρχεται ως ΙΔΙΩΤΙΚΟ πανεπιστήμιο επιτρέπει τόσο σε όσους θα εργάζονται αλλά και σε όσους θα φοιτήσουν να αποφύγουν τις παθογένειες ενός δημόσιου πανεπιστημίου.

Σίγουρα η δωρεάν, δημόσια παιδεία είναι απαραίτητη και κάθε κράτος που σέβεται τους πολίτες τους οφείλει να τους την παρέχει. Είναι, όμως, απαραίτητο να παρέχει και ιδιωτική εκπαίδευση σε όσους το επιθυμούν, χωρίς να τους αναγκάζει να φύγουν από τον τόπο τους.

Με την κάθοδο των ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας μπορούν να αλλάξουν πάρα πολλά. Ειδικότερα όταν ένα από αυτά είναι το ΕΚΠΑ…

Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η Κύπρος οφείλει πολλά στο ελληνικό κράτος, το οποίο σπούδασε δωρεάν χιλιάδες Ελληνοκύπριους προσφέροντας τους υψηλού επιπέδου παιδεία.  Έφτασε ίσως η στιγμή να επιστρέψουμε κι εμείς κάτι πίσω…

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ