Η πρόσφατη διπλωματική κινητικότητα στο τρίγωνο Λονδίνου–Άγκυρας–Λευκωσίας αναζωπύρωσε στο νησί συζητήσεις και ανησυχίες για τον ρόλο που διαδραματίζουν τρίτες δυνάμεις στο Κυπριακό και για τις επιπτώσεις που έχουν σύγχρονες διμερείς συμφωνίες στην περιφερειακή ισορροπία. Από τη μια πλευρά υπάρχει η διαχρονική πικρία για τη στάση ορισμένων δυτικών δυνάμεων απέναντι στο ιστορικό ζήτημα της Κύπρου· από την άλλη, εγείρονται νέα ερωτήματα μετά τις τελευταίες επαφές μεταξύ του Βρετανού πρωθυπουργού και του Τούρκου προέδρου.

Η κυπριακή κοινότητα, αλλά και πολιτικοί αναλυτές στο νησί, παρακολουθούν με προσοχή τις δηλώσεις και τα κείμενα συμφωνιών που συνοδεύουν επίσημες επισκέψεις. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η ανακοίνωση για συμφωνίες κατά την επίσκεψη του Βρετανού Πρωθυπουργού στην Άγκυρα, οι οποίες –όπως έχει αναφερθεί σε δημόσιες τοποθετήσεις– περιλαμβάνουν και συζητήσεις για αμυντικό υλικό. Η ίδια η παρουσία και οι συμφωνίες υψηλού επιπέδου μεταξύ Λονδίνου και Άγκυρας επαναφέρουν στην επιφάνεια μια παλαιότερη δυσπιστία: πολλοί στην Κυπριακή Δημοκρατία υπενθυμίζουν ότι η βρετανική πολιτική στην περιοχή δεν υπήρξε πάντοτε σύμφωνη με τα συμφέροντα του νησιού.

Οι επικριτές της βρετανικής πολιτικής επισημαίνουν πως, ανεξάρτητα από τις επίσημες διακηρύξεις, η πραγματικότητα των στρατηγικών συμφερόντων οδηγεί σε συνεργασίες που δεν θεωρούνται πάντα συμβατές με τις προσδοκίες της Λευκωσίας. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιες φωνές καλούν την κυπριακή διπλωματία να αποκτήσει σαφώς πιο ενεργητική και προληπτική στάση: να καταγράφει, να αξιολογεί και να αντιδρά σε διεθνείς πρωτοβουλίες που ενδέχεται να επηρεάσουν αρνητικά την κυριαρχία και τα δικαιώματα της Δημοκρατίας.

Από την πλευρά τους, διπλωματικές πηγές και ειδικοί τονίζουν ότι η επίλυση τέτοιων διαφωνιών απαιτεί τεκμηριωμένη και νόμιμη προσέγγιση, όχι γενικεύσεις. Η νομική διεκδίκηση και η διπλωματική πίεση, όπως παρατηρούν, μπορούν να είναι αποτελεσματικά μέσα εφόσον υποστηρίζονται από σαφή στοιχεία, συμμαχίες και διεθνή νομιμότητα.

Η αναφορά σε συμφωνίες πώλησης αμυντικού υλικού μεταξύ Λονδίνου και Άγκυρας –όπως έχει γίνει σε δημόσιες τοποθετήσεις– χρήζει συγκεκριμένης αξιολόγησης: ποιο είναι το περιεχόμενο των συμφωνιών, ποιοι οι περιορισμοί και οι επιπτώσεις τους στην περιοχή; Σε απουσία πλήρως δημοσιοποιημένων κειμένων, μεγάλο μέρος της συζήτησης παραμένει σε επίπεδο πολιτικών εκτιμήσεων.

Στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο της Κύπρου, η συζήτηση εστιάζεται και στη στρατηγική συμμαχιών. Πολλοί αναλυτές υπενθυμίζουν ότι η Λευκωσία έχει ήδη αναπτύξει σχέσεις με άλλες χώρες της ΕΕ και πέραν αυτής —μεταξύ άλλων και με τη Γαλλία— για να ενισχύσει την αμυντική και ενεργειακή της θέση στην Ανατολική Μεσόγειο.

Οι συμφωνίες που υπογράφθηκαν με το Παρίσι για διευκολύνσεις και συνεργασία σε αεροπορικά και ναυτικά θέματα θεωρούνται από κάποιους ως απαραίτητο συμπλήρωμα της εξωτερικής πολιτικής της Κυπριακής Δημοκρατίας, ικανό να προσδώσει μεγαλύτερο διαπραγματευτικό βάρος έναντι των άλλων δυνάμεων.

Υποστηρικτές πιο ενεργητικής γραμμής ζητούν από την προεδρία και το Υπουργείο Εξωτερικών να αξιοποιήσουν τα νομικά και διπλωματικά εργαλεία που διαθέτουν: διεθνή δικαστήρια, διπλωματικές διαβουλεύσεις, και περαιτέρω εδραίωση συμμαχιών με χώρες που έχουν κοινά συμφέροντα στην περιοχή. Όπως λένε, μια τέτοια πολιτική δεν σημαίνει περιττές εντάσεις, αλλά στοχευμένες πρωτοβουλίες που να υπερασπίζονται τα εθνικά δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του κυπριακού λαού.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και φωνές που προειδοποιούν για τους κινδύνους μιας υπερβολικά αντιδραστικής προσέγγισης. Μια ρητορική που εμφανίζεται confrontational κατά πάντων μπορεί να απομονώσει τη Λευκωσία διεθνώς και να δυσχεράνει τη διατήρηση ισορροπιών που χρειάζονται για την επίτευξη λύσεων. Οι υποστηρικτές της μετριοπάθειας τονίζουν ότι η αποτελεσματική εξωτερική πολιτική συνδυάζει διπλωματική σκληρότητα με ρεαλισμό και γνώση των διεθνών συσχετισμών.

Συμπερασματικά, η πρόσφατη ενίσχυση των σχέσεων Λονδίνου–Άγκυρας και οι συμφωνίες που συνοδεύουν τέτοιες επαφές θέτουν εκ νέου στο προσκήνιο την ανάγκη για προσεκτικό και ενεργητικό σχεδιασμό από πλευράς Λευκωσίας. Η κυπριακή πολιτική ηγεσία καλείται να ζυγίσει προσεκτικά μεταξύ διατήρησης ειρηνικών σχέσεων, διεκδίκησης δικαιωμάτων και γεωστρατηγικής αυτοπροστασίας. Όπως υποστηρίζουν πολίτες και πολιτικοί, η επιλογή των μέσων —νόμιμων, διπλωματικών και διπλωματικά τολμηρών— θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το κατά πόσο η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορέσει να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της στην επόμενη φάση των περιφερειακών εξελίξεων.

ΚΡΙΣ ΜΙΧΑΗΛ

Τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να γίνει σε αυτή τη χώρα χωρίς να το εκχυδαΐσουν οι ίδιοι οι άνθρωποι καθώς και οι θεσμοί που ορίστηκαν να το διαφυλάττουν. Ακόμα και για τα ζητήματα της ΤΕΧΝΗΣ υπάρχει ένας εκχυδαϊσμός  που δείχνει ότι είμαστε ΣΚΑΡΤΟΙ και ότι τίποτα δεν έγινε τυχαία σε ένα τόπο ηθικά κατεστραμμένο και σε ένα τόπο σάπιο.

Τα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας ανέβασαν για ακόμα μια φορά τους τόνους στα ύψη και χώρισαν τους δύσμοιρους κουφιοκεφαλάκηδες σε στρατόπεδα για το τι είναι τέχνη και τι δεν είναι…

Δεν θα ασχοληθούμε με το ερώτημα αυτό. Δεν θα ασχοληθούμε με τις γελοιότητες που δημοσιεύονται κατά καιρούς μέσα στα δήθεν λογοτεχνικά βιβλία (σαν ένας εμετός από λέξεις) αλλά θα σταθούμε στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια όλο και αυξάνεται η καχυποψία για τον τρόπο που δίνονται τα βραβεία.

Από τη μια τα τραπεζώματα, από την άλλη οι συγραφίσκοι που έκαναν τσιφλίκι τους τις άλλοτε ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ και νυν Υφυπουργείο Πολιτισμού και στη μέση οι εξ Ελλάδος ορμώμενοι που καταφθάνουν με χαρτί και καλαμάρι για να μας μορφώσουν και μας υποδείξουν τι πράττουμε και πως το πράττουμε ΟΛΟΙ εμείς τα ΧΑΖΟΚΟΥΜΠΑΡΑ…

Τι χρειάζονται, αλήθεια, τα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας; Τι αντίκτυπο έχουν σε πωλήσεις; Ποιος ασχολείται μαζί τους; Τι καινούριο φέρνουν πέρα από μια πρόσκαιρη δόξα; Ποιος θυμάται τους νικητές των 10 τελευταίων χρόνων; Γιατί πληρώνουμε τα έπαθλα οι φορολογούμενοι; Γιατί ανεχόμαστε τις αμοιβές των ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ντόπιων και εξ Ελλάδος; Από κι ως που ένα κρατικό βραβείο μπορεί να δώσει αξία σε ένα λογοτεχνικό κείμενο;

Απλά ερωτήματα που δεν πρόκειται να απαντηθούν γιατί δεν αρέσουν. Ούτε στους εξ Ελλάδος ορμώμενους που έρχονται να μορφώσουν τα ΧΑΖΟΚΟΥΜΠΑΡΑ μα ούτε και στους Ελληνοκύπριους επαρχιώτες που αφού έβγαλαν τη ΒΡΑΚΑ αποφάσισαν να γράψουν και κανένα λογοτεχνικό «ΚΟΣΜΗΜΑ»…

ΤΕΛΙΚΑ, μετά και τα τελευταία ευτράπελα των κρατικών βραβείων, αποδεικνύεται ότι τα γιαούρτια στη χώρα μας έχουν πιο παχιά ΤΣΙΠΑ από τους πολίτες που απαρτίζουν αυτό τον δύσμοιρο τόπο…

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Οι συνεχείς αυτοδιαψεύσεις της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ, πέραν από την αξιοπιστία των δημοσιογράφων πλήττει και αθώους ανθρώπους. Η εμμονή τους που μετατράπηκε σε ψυχικό πάθος για να αντιπολιτευτούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τραυματίζει ανεπανόρθωτα αθώους εργαζόμενους πολίτες. Αν είναι δυνατό να αυτοδιαψεύδονται για 3η φορά, αναφέροντας για εργαζόμενη στο Προεδρικό η οποία προ δυο ετών ανακοινώθηκε ότι δεν βρίσκεται στο λόφο.

Κι όμως για τον ΠΟΛΙΤΗ μπαίνουν όλοι στο στόχαστρο και όποιον πάρει ο Χάρος κατά τη δημοσιογράφο της εφημερίδας.

Το έγκλημα τους, ότι έτυχε να είναι συγγενείς, συνεργάτες και υποστηρικτές του Χριστοδουλίδη.

Καλά, ποιους θα έπρεπε να διορίσει κατά τη γνώμη τους; ΑΚΕΛικούς ή δηλωμένους εχθρούς του;

Η ίδια ευαισθησία δεν επιδεικνύεται για την Πρόεδρο του ΔΗΣΥ που στο περιβάλλον της έχει κουμπάρους και φίλους της, για τον ΓΓ του ΑΚΕΛ Στέφανο Στεφάνου που προωθεί τον ξάδελφο του Χάρη Πολυκάρπου ως επικεφαλής του μείζονος σημασίας γραφείου οικονομικών του κόμματος και ως υποψήφιο βουλευτή, αλλά και αρκετούς συγγενείς-φίλους ηγετικών στελεχών του ΑΚΕΛ και κουμπάρους δημοσιογράφων που σπρώχνουν συγγενείς τους σε κομματικές θέσεις αξιώματα.

Φυσικά η Επιτροπή Δημοσιογραφικής δεοντολογίας αποκοιμήθηκε και δεν ασχολείται με συνεχή ψέματα του ΠΟΛΙΤΗ και πολλαπλές παραβιάσεις κανόνων δημοσιογραφίας. Επειδή οι παραβάτες είναι ημέτεροι δημοσιογράφοι.

ΓΑΜΠΡΟΥΛΑΣ