Του Κώστα Ήσυχου

Η επίσκεψη του Ουκρανού προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στην Αθήνα και στη συνέχεια στο Παρίσι και στη Μαδρίτη, υπηρετεί συγκεκριμένη στρατηγική και επιδίωξη: την αναζήτηση πηγών πολεμικού υλικού που θα ενισχύσουν την ήδη δοκιμαζόμενη ουκρανική στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ. Στόχος είναι η προμήθεια αντιαεροπορικών και αντιαρματικών όπλων, καθώς και άλλου απαραίτητου εξοπλισμού, προκειμένου να συνεχιστεί ένας πόλεμος, που από το 2014 στοχεύει στην πλήρη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας από τον ευρωατλαντισμό. Παράλληλα, επιδιώκεται η επιτάχυνση του “κάθετου διαδρόμου” προμήθειας LNG από την Αλεξανδρούπολη προς την Ουκρανία, την ανατολική Ευρώπη και τις χώρες της Βαλτικής.

Η πολεμική στρατηγική της ουκρανικής νατοϊκής ακροδεξιάς δεν περιορίστηκε μόνο στην έναρξη και συνέχιση ενός αιματηρού πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά ανέπτυξε και μια νεοναζιστική αντίληψη για μια καθαρή ουκρανική φυλή, χωρίς γλωσσικές, θρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται και η ρωσόφωνη μειονότητα, καθώς και η πολυπληθής ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας, που υπέστη τις ακροδεξιές πολιτικές των μετασοβιετικών κυβερνήσεων, ιδιαίτερα αυτών που προσαρτήθηκαν στη νατοϊκή στρατηγική.

Όπως προκύπτει από τις δηλώσεις της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Κίμπερλι Γκίλφοΐλ, επιδιώκεται η ενεργειακή ασφυξία της Ρωσίας προς τη Δύση, ώστε να διακοπεί η ενεργειακή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία διαρκεί εδώ και περίπου 80 χρόνια, ήδη από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Η στρατηγική του Τραμπισμού επιδιώκει να αντικαταστήσει το φθηνότερο ρωσικό, ιρανικό και βενεζουελάνικο πετρέλαιο με ακριβότερη ενέργεια και υδρογονάνθρακες των ΗΠΑ, στην Ευρώπη αλλά και σε άλλες περιοχές της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ενισχύουν στενές συμμαχικές σχέσεις στο όνομα δήθεν της χώρας, με πρακτικές που υπονομεύουν το διεθνές κύρος της Ελλάδας. Στο παρελθόν, η ελληνική κυβέρνηση είχε δώσει συγχαρητήρια στον αυτοανακηρυχθέντα πρόεδρο της Βενεζουέλας, Χουάν Γκουαϊδό, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας, ενώ πρόσφατα συνεχίζει να ενισχύει τον ίδιο στρατηγικό προσανατολισμό μέσω της βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης Ματσάδο.

Η συμμαχία με το Ισραήλ του Νετανιάχου, υπεύθυνου για γενοκτονία, εθνοκάθαρση και αποικιοποίηση της Παλαιστίνης, εντάσσει τη χώρα μας σε ένα πλαίσιο φιλοσιωνιστικής, νατοϊκής στρατηγικής, το οποίο εκτιμά ότι θα εξασφαλίζει διαρκώς την στήριξη της Ουάσινγκτον. Η κυβέρνηση καλείται να αποφύγει την ενίσχυση σχέσεων με φιλοσιωνιστικούς ακροδεξιούς ηγέτες, όπως ο Μιλέι, που θεωρείται από τον Τραμπ ως πολιτικό του παιδί.

Η Ουάσινγκτον, ιστορικά, επιδιώκει να ελέγχει την εγχώρια πολιτική μέσω πολλών παικτών από όλο το πολιτικό φάσμα, περιορίζοντας την ανάπτυξη πραγματικής αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής. Η Ελλάδα δεν ακολουθεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, ενώ οι περιφερειακοί πόλεμοι πολλαπλασιάζονται και εντείνονται.

Η σημερινή Ελλάδα θυμίζει έντονα την Κούβα του 1957 υπό τον δικτάτορα Μπατίστα, με τη μαφιόζικη καπιταλιστική παρουσία των ΗΠΑ. Η πρόσφατη άφιξη της πρέσβειρας Κίμπερλι Γκίλφοΐλ καταδεικνύει την αντιμετώπιση της Ελλάδας ως προτεκτοράτου, στρατιωτικού και ενεργειακού προπύργιου των ΗΠΑ.

Η χώρα μας χρειάζεται ουσιαστικά πολιτικές από τα κάτω, με πρωταγωνιστή τον λαό, για να δημιουργήσει αντίβαρα στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία, που θέτει σε κίνδυνο τους πολίτες και τις κοινωνίες της περιοχής. Η υπόσχεση ότι η Ελλάδα θα γίνει σημαντικός ενεργειακός κόμβος, ουσιαστικά πρατήριο των αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων, αποδεικνύεται ψευδής και υπενθυμίζει την παλιά λαϊκή ρήση: “ο κόμπος έφτασε στο χτένι”!

ΠΗΓΗ: MILITAIRE. gr

Καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ αυξάνει την αμερικανική πίεση στη συριακή κρίση, η Ουάσιγκτον εξετάζει κατά πόσο η επιρροή της μπορεί να μετατρέψει μια σειρά εύθραυστων εκεχειριών σε σταθερή και διαρκή ειρήνη.

Αφότου το κυβερνών τουρκικό κόμμα γνώρισε βαριά ήττα από το αντιπολιτευόμενο Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) στις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου 2024, ο Ταγίπ Ερντογάν ξεκίνησε μυστικό διάλογο με τον φυλακισμένο ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Στόχος του ήταν διπλός: αφενός να διαρρήξει τη συνεργασία CHP–DEM που συνέβαλε στην επικράτηση της αντιπολίτευσης, και αφετέρου να αξιοποιήσει τη στήριξη του φιλοκουρδικού DEM σε νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα του επέτρεπαν να επιδιώξει τρίτη προεδρική θητεία μετά το 2028. Η κίνηση αυτή — η οποία έγινε δημόσια από τον εθνικιστή σύμμαχο του Ερντογάν, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, τον Οκτώβριο του 2024 — παρουσιάστηκε στην τουρκική κοινή γνώμη ως προσπάθεια οικοδόμησης μιας Τουρκίας «χωρίς τρομοκρατία».

Στο πλαίσιο αυτό, το σχέδιο προέβλεπε έναν συνδυασμό επιδιώξεων του τουρκικού κράτους ασφαλείας και των προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών του Ερντογάν, με περιορισμένα οφέλη για τους Κούρδους. Το PKK θα έθετε τέλος στον τεσσαρακονταετή ένοπλο αγώνα του και θα αυτοδιαλυόταν, αποφεύγοντας την εθνικιστική έκρηξη που το 2015 είχε οδηγήσει σε κατάρρευση των ειρηνευτικών συνομιλιών.

Σε αντάλλαγμα, ο Οτζαλάν και όσοι μαχητές πληρούσαν τις προϋποθέσεις θα λάμβαναν αμνηστία και νομικές εγγυήσεις. Η πίεση προς τους εκλεγμένους Κούρδους αξιωματούχους και οι περιορισμοί στην πολιτιστική έκφραση θα χαλάρωναν. Το πιο σημαντικό αντάλλαγμα θα ήταν η άτυπη αποδοχή από την Άγκυρα του κουρδικού θύλακα στη βορειοανατολική Συρία — μιας περιοχής την οποία η Τουρκία επί χρόνια επιδίωκε να αποδυναμώσει. Αυτό φαίνεται πως συνέβαλε καθοριστικά στην απόφαση του PKK να συμμορφωθεί. Στις 12 Μαΐου το PKK ανακοίνωσε επίσημα τον αφοπλισμό και τη διάλυσή του. «Η μητέρα θυσιάζεται για το παιδί» ήταν ο χαρακτηρισμός του Ιρακινοκουρδικού ακαδημαϊκού Μπαγιάρ Ντόσκι στο Al-Monitor.

Είκοσι μήνες αργότερα, όμως, οι ισορροπίες έχουν ανατραπεί λόγω των ταχέων εξελίξεων στη Συρία, οι οποίες αναζωογόνησαν τις αμερικανοσυριακές σχέσεις μετά από δεκαετίες ψυχρότητας. Το 2015 η άρνηση των Κούρδων της Συρίας να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις της Άγκυρας να ενταχθούν στους σουνίτες αντάρτες κατά του Μπασάρ αλ-Άσαντ ήταν ένας βασικός λόγος για την αποτυχία του τότε διαλόγου και την επανέναρξη του τουρκικού πολέμου κατά του PKK σε Ιράκ και Συρία. Σήμερα, το αδιέξοδο προκαλείται από τις αντικρουόμενες θέσεις σχετικά με το μέλλον των Κούρδων της Συρίας υπό τον νέο Σύρο ηγέτη, Αχμέντ αλ-Σαράα. Χωρίς συμφωνία ανάμεσα σε Άγκυρα, PKK, Δαμασκό και SDF — με τους τελευταίους να έχουν ιστορικούς δεσμούς με το PKK — καμία από τις δύο παράλληλες διαδικασίες (τουρκοκουρδική και συροκουρδική) δεν μπορεί να προχωρήσει, και από τουρκικής πλευράς η συριακή εκκρεμότητα προηγείται.

Όσο το αδιέξοδο συνεχίζεται, αυξάνεται ο κίνδυνος κατάρρευσης των εκεχειριών Τουρκίας–PKK και Τουρκίας–SDF, με πιθανή εμπλοκή των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων. Αυτό θα άφηνε χώρο στο Ισλαμικό Κράτος, σε υπολείμματα του καθεστώτος Άσαντ και σε άλλους αποσταθεροποιητικούς δρώντες να επανέλθουν.

Για τους Κούρδους και τη Δαμασκό, μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη δύναμη να ξεμπλοκάρουν το ζήτημα. Παρά τη μακρόχρονη τουρκική αντίσταση σε αμερικανική ανάμιξη στο κουρδικό, η κυβέρνηση Τραμπ έχει στην πράξη αναδειχθεί σε βασικό παράγοντα, σημειώνοντας ήδη απτά αποτελέσματα. Η ιστορική συνάντηση του Σαράα στις 10 Νοεμβρίου με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο έδωσε νέα δυναμική στις συνομιλίες, ιδίως καθώς ο Τούρκος ΥΠΕΞ Χακάν Φιντάν βρέθηκε για σύντομο διάστημα στην αίθουσα.

Πολλοί Κούρδοι περίμεναν ξεχωριστή πρόσκληση λόγω της καίριας συμβολής τους στον πόλεμο κατά του ISIS και απογοητεύτηκαν από τον αποκλεισμό τους από τη συριακή αντιπροσωπεία. Ωστόσο, αντιμετωπίζουν το γεγονός με συγκρατημένη αισιοδοξία. Η επίσκεψη Σαράα υποδηλώνει ότι «οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αναλάβουν τον πλήρη έλεγχο του συριακού φακέλου», όπως δηλώνει μια καλά ενημερωμένη κουρδική πηγή. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι η Ουάσινγκτον δεν θα επιτρέψει μονομερείς επιθέσεις Δαμασκού ή Άγκυρας κατά των Κούρδων. Ο Αμερικανός απεσταλμένος Τομ Μπάρακ δραστηριοποιείται εντατικά για να αποτραπεί ένα τέτοιο σενάριο. Στις αρχές Οκτωβρίου διαμεσολάβησε επιτυχώς εκεχειρία μεταξύ SDF και φιλοκυβερνητικών δυνάμεων στο Χαλέπι, έπειτα από σοβαρή κλιμάκωση. Παράλληλα πιέζει Δαμασκό και Κούρδους να υλοποιήσουν τη συμφωνία της 10ης Μαρτίου μεταξύ Σαράα και του αρχηγού των SDF, Μαζλούμ Κομπάνι, η οποία προβλέπει την ενοποίηση των SDF στον εθνικό στρατό.

Οι αιματηρές θρησκευτικές συγκρούσεις εις βάρος Αλαουιτών και Δρούζων ενίσχυσαν τη θέση των SDF, με τον Μπάρακ να αναγνωρίζει ότι το συγκεντρωτικό μοντέλο διακυβέρνησης του Σαράα είναι μη λειτουργικό. Ένα από τα πλέον σύνθετα ζητήματα — η στρατιωτική συγχώνευση των πολυεθνικών δυνάμεων των SDF, εκπαιδευμένων από το Πεντάγωνο, με τον Συριακό Εθνικό Στρατό — φαίνεται πως άρχισε να ξεμπλοκάρει τον περασμένο μήνα. Τότε ο Κομπάνι ανακοίνωσε ότι η Δαμασκός αποδέχθηκε τη δημιουργία μίας μεραρχίας και δύο ταξιαρχιών από δυνάμεις των SDF, που θα παραμείνουν αναπτυγμένες σε περίπου ένα τρίτο της συριακής επικράτειας που σήμερα ελέγχεται από τους Κούρδους. Σύμφωνα με το Al Arabiya, τρεις διοικητές των SDF — Λουκμάν Χαλίλ, Τζία Κομπάνι και Τζαμίλ Κομπάνι — έχουν οριστεί σε θέσεις στο συριακό Υπουργείο Άμυνας.

Η εξέλιξη αυτή υποδηλώνει πιθανό συμβιβασμό: οι SDF θα μπορούσαν να διατηρήσουν τις ομοιογενείς μονάδες τους υπό την ευρεία διοίκηση του υπουργείου, ενώ θα επέτρεπαν σε κυβερνητικές δυνάμεις να αναπτυχθούν σε τμήματα της πλούσιας σε πετρέλαιο επαρχίας Deir ez-Zor, στα ανατολικά του Ευφράτη — περιοχή στρατηγικής σημασίας λόγω της γειτνίασης με το Ιράκ και των φιλοϊρανικών πολιτοφυλακών που δρουν εκεί. Παρ’ όλα αυτά, ανώτερη πηγή των SDF ξεκαθάρισε στο Al-Monitor ότι «δεν έχει αλλάξει τίποτα».

Οι SDF είχαν αρχικά προτείνει την είσοδο κυβερνητικών δυνάμεων και κρατικών λειτουργών με αντάλλαγμα τη συναπόφαση στην τοπική εξουσία και τη διατήρηση των θέσεων των διοικητών τους — πρόταση που η Δαμασκός απέρριψε. Η προσχώρηση της Συρίας στον διεθνή συνασπισμό κατά του ISIS, υπό αμερικανική ηγεσία, μπορεί ωστόσο να δημιουργήσει δίαυλους συνεργασίας μεταξύ SDF και του νέου εθνικού στρατού που προσπαθεί να συγκροτήσει ο Σαράα. Με εμπειρία άνω της δεκαετίας στη συνεργασία τους με τις ελίτ δυνάμεις των ΗΠΑ, οι SDF μπορούν να προσφέρουν πολύτιμη τεχνογνωσία για τον συνεχιζόμενο αγώνα κατά του ISIS.

Αν και ο Μπάρακ δήλωσε πρόσφατα ότι οι συνομιλίες πηγαίνουν «εξαιρετικά καλά», μέχρι να υπάρξει επίσημη συμφωνία ενοποίησης είναι πρόωρο να θεωρηθεί κάτι δεδομένο. Στις παρούσες συνθήκες και οι δύο πλευρές δέχονται πίεση από την Ουάσινγκτον να προβάλλουν θετικά μηνύματα, ενώ η Τουρκία καλείται να μετριάσει την επιθετική ρητορική της απέναντι στους Κούρδους. Η βασική προτεραιότητα της αμερικανικής κυβέρνησης είναι η πλήρης άρση των εναπομεινάντων κυρώσεων κατά της Συρίας. Το Υπουργείο Οικονομικών προχώρησε σε νέα εξάμηνη αναστολή των κυρώσεων βάσει του Νόμου «Caesar», ενώ ο Τραμπ πιέζει το Κογκρέσο για οριστική κατάργησή τους.

Δεν αποτέλεσε έκπληξη ότι ο Κομπάνι δημοσίευσε ευχαριστήριο μήνυμα προς τον Τραμπ στο X, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη «για την ηγεσία του στη Συρία και για την ευκαιρία που δίνει στον συριακό λαό». Ωστόσο, μέλη του Κογκρέσου όπως ο Ρεπουμπλικανός Μπράιαν Μαστ αντιτίθενται στην άρση των κυρώσεων, ζητώντας πρώτα αποδείξεις ότι ο Σαράα προστατεύει τις μειονότητες. Παρότι ο Μαστ εξέδωσε θετικό σχόλιο μετά τη συνάντησή του με τον Σαράα, δεν έχει αλλάξει στάση. Δημόσιες αναλύσεις υποδεικνύουν ότι το Ισραήλ πιέζει συγγενείς πολιτικούς κύκλους στο Κογκρέσο να διατηρηθούν οι κυρώσεις μέχρι να επιτευχθεί συμφωνία ασφάλειας με τη Συρία.

Οι Κούρδοι θεωρούν τις κυρώσεις σημαντικό μοχλό πίεσης κατά τη διαπραγμάτευσή τους με τη Δαμασκό αλλά και ασπίδα έναντι επιθετικών κινήσεων από την Τουρκία ή το καθεστώς. Όπως τόνισε πρόσφατα ο ανώτατος στρατιωτικός των SDF, Σιπάν Χέμο, χωρίς σαφείς εγγυήσεις για τα πολιτικά και πολιτισμικά δικαιώματα όλων των κοινοτήτων της χώρας — κατοχυρωμένα σε δημοκρατικό σύνταγμα — δεν πρόκειται να υπάρξει υποχώρηση.

Το μήνυμα, όπως σημειώνει Κούρδος πολιτικός στην Τουρκία, είναι σαφές: αν ο Σαράα δεν εγκαταλείψει τον αυταρχισμό του, οι Κούρδοι δηλώνουν έτοιμοι να αναλάβουν το κόστος.

Στην ουσία ποντάρουν στο ότι ο Σαράα θέλει να αποφύγει την αναζωπύρωση της σύγκρουσης, καθώς οι δυνάμεις του είναι αποδυναμωμένες και φοβάται την αντίδραση του Κογκρέσου. Πολλοί εκτιμούν επίσης ότι η επιθυμία του Ερντογάν να διατηρηθεί στην εξουσία κάνει την Άγκυρα πιο δεκτική σε συμβιβασμούς, ιδιαίτερα υπό αμερικανική πίεση.

Στο μεταξύ, χιλιάδες μαχητές του ISIS και οι οικογένειές τους κρατούνται σε φυλακές και στρατόπεδα υπό τον έλεγχο των SDF. Καμία από τις δυνάμεις της περιοχής — ούτε οι Ευρωπαίοι που ανησυχούν για νέο προσφυγικό κύμα — δεν επιθυμεί επιστροφή σε γενικευμένο πόλεμο στη Συρία. Επιπλέον, ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία και Ισραήλ θέλουν να περιορίσουν τον ρόλο της Τουρκίας στη Συρία και, για τον λόγο αυτό, διατηρούν διαύλους με τις SDF. Όλα αυτά ενισχύουν τη διαπραγματευτική θέση των Κούρδων.

Ωστόσο, η παρουσία του Φιντάν στο Λευκό Οίκο αποτελεί σαφές μήνυμα ότι, στα ζητήματα που αφορούν τις SDF, η κυβέρνηση Τραμπ θα κινηθεί σε ευθυγράμμιση με την Άγκυρα. Όπως σημείωσε ο Μπάρακ σε συνέδριο στο Μπαχρέιν, η Τουρκία «είναι εξαιρετικά σημαντική για το μέλλον της Συρίας». Ο Τραμπ έχει επανειλημμένα αποδώσει εύσημα στον Ερντογάν για τον ρόλο του στη Συρία, αναγνωρίζοντάς του μάλιστα την «επιτυχή απομάκρυνση του προηγούμενου Σύρου ηγέτη».

Η αμερικανική συνεργασία με τις SDF υπήρξε η βασική εστία έντασης στις σχέσεις Άγκυρας–Ουάσινγκτον στην εποχή Ομπάμα. Ο Τραμπ ήταν έτοιμος να αναστρέψει αυτή την πορεία, επιτρέποντας την τουρκική εισβολή του 2019 στη βορειοανατολική Συρία. Πρόθεση του ήταν επίσης η πλήρης απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από την περιοχή — κάτι που τελικά ανέτρεψε το Κογκρέσο. Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία ήταν για τους Κούρδους ένα από τα μεγαλύτερα διαπραγματευτικά τους όπλα, αλλά ταυτόχρονα εργαλείο πίεσης της Ουάσινγκτον για συμφωνία με τον Σαράα. Ο Μπάρακ, ενεργώντας ταυτόχρονα ως πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία, ενεργοποίησε την απειλή της απόσυρσης αμέσως μετά τον διορισμό του ως ειδικού απεσταλμένου — απειλή που η Άγκυρα θεωρεί πιθανό να επανέλθει.

Κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου με τον Αιγύπτιο ΥΠΕΞ Μπαντρ Αμπντελάτι, ο Φιντάν δήλωσε ότι η Τουρκία παρακολουθεί «με ικανοποίηση» τον «εποικοδομητικό ρόλο» των ΗΠΑ στη διαχείριση των υποθέσεων της Συρίας — είτε των Δρούζων στο νότο είτε του PKK στη βορειοανατολική Συρία.

Στην τουρκική αντίληψη, ο Οτζαλάν αποτελεί επίσης εργαλείο πίεσης προς τις SDF. Τα πρακτικά τηλεδιάσκεψης μεταξύ του Οτζαλάν και διοικητών στο πεδίο, στα οποία συμμετείχε και η υπουργός Εξωτερικών των Κούρδων της Συρίας, Ιλχάμ Αχμέντ, καθώς και στέλεχος της MIT, διέρρευσαν τον Μάιο — κάτι που θα μπορούσε να συμβεί μόνο με έγκριση των τουρκικών αρχών. Κατά τη συνομιλία, ο Οτζαλάν υποστήριξε την ανάγκη δημοκρατικού συντάγματος στη Συρία, αλλά τόνισε ότι ο έλεγχος των συνόρων και των συνοριακών διελεύσεων πρέπει να παραμείνει στο συριακό κράτος. Τα σχόλια αυτά διαφέρουν από όσα είχε πει σε συνάντηση με δικηγόρους του, όπου φέρεται να είχε χαρακτηρίσει τη βορειοανατολική Συρία «κόκκινη γραμμή».

Η χρονική στιγμή της διαρροής, πέντε μήνες μετά την τηλεδιάσκεψη, αποτελεί σαφές μήνυμα ότι η Τουρκία επιθυμεί ο Οτζαλάν να αξιοποιήσει την επιρροή του. Η πρόκληση για τον 77χρονο ηγέτη του PKK είναι να διατηρήσει ανοικτό τον δίαυλο με την Τουρκία, χωρίς να διακινδυνεύσει την εικόνα του στους εκατομμύρια Κούρδους που τον θεωρούν σύμβολο αγώνα.

Η αντίστοιχη πρόκληση για PKK και SDF είναι να διαφυλάξουν τη σημαντικότερη κατάκτησή τους τα τελευταία 40 χρόνια — μια αυτόνομη κουρδική πολιτική και στρατιωτική δομή — χωρίς να εγκαταλείψουν τον άνθρωπο που θεωρούν θεμέλιο της υπόθεσής τους, αφήνοντάς τον να περάσει τα τελευταία του χρόνια στη φυλακή.

ΠΗΓΗ: MILITAITRE .gr

Τις βάσεις για συνεργασία Κύπρου και Ελλάδας σε συστήματα υψηλής τεχνολογίας στον τομέα της άμυνας έθεσαν οι Υπουργοί Άμυνας των δύο χωρών. Η επίσκεψη του Νίκου Δένδια στη Λευκωσία μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο βήμα για την αξιοποίηση του προγράμματος της Ε.Ε. για την ασφάλεια στην Ευρώπη (SAFE), ένα εργαλείο που απαιτεί συνέργειες των κρατών-μελών ώστε κάθε χώρα να αντλήσει το μερίδιο που της αναλογεί από τα 150 δισ. ευρώ που έχει εγκρίνει η Ε.Ε. για την ενίσχυση της άμυνας και της ασφάλειάς της.

Στο πλαίσιο αυτό, οι Υπουργοί Άμυνας των δύο χωρών εξέτασαν τις προοπτικές συμμετοχής της αμυντικής βιομηχανίας σε Κύπρο και Ελλάδα για την ανάπτυξη έργων που θα ενισχύουν την εγχώρια βιομηχανία και θα μειώνουν την εξάρτηση του αμυντικού συστήματος από άλλες πηγές.

Στην προμετωπίδα

Η συνεργασία Κύπρου και Ελλάδας μέσω του προγράμματος SAFE επικεντρώνεται σε συστήματα υψηλής τεχνολογίας που μπορούν να ενδυναμώσουν τις αμυντικές δυνατότητες των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και της Εθνικής Φρουράς. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Υπουργοί Άμυνας και τα επιτελεία των δύο Υπουργείων επικεντρώνονται στα μη επανδρωμένα συστήματα (drones), σε ηλεκτρονικά συστήματα αντιμετώπισης μη επανδρωμένων αεροσκαφών, καθώς και σε πυρομαχικά.

Στο κομμάτι των μη επανδρωμένων αεροσκαφών, εξετάστηκαν οι δυνατότητες συνεργασίας ελληνικών και κυπριακών εταιρειών με εκπαιδευτικά ιδρύματα. Όσον αφορά τα πυρομαχικά, η έμφαση δόθηκε στο ελληνικό βιομηχανικό σύστημα των Αμυντικών Συστημάτων.

ΑντίDrones

Οι ανάγκες σε συστήματα αντιμετώπισης μη επανδρωμένων αεροσκαφών, όπως προκύπτει από πρόσφατες στρατιωτικές συγκρούσεις, λαμβάνουν ιδιαίτερη προσοχή σε Λευκωσία και Αθήνα. Πέρα από τα ήδη προμηθευμένα αντιαεροπορικά συστήματα, βρίσκονται σε διαδικασία ανάπτυξης νέα συστήματα, όπως τα έργα «ΘΗΣΕΑΣ» και «DroneEYE». Τα έργα αυτά ενισχύουν την πολλαπλασιαστική ισχύ και αποτελούν δύναμη αποτροπής για την Εθνική Φρουρά, ενισχύοντας την αυτοδυναμία και την ανεξαρτησία της Κύπρου, όπως τόνισε ο Υπουργός Άμυνας, Βασίλης Πάλμας.

Το DroneEYE αναπτύσσεται από την εταιρεία Encorp, το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου και το Πανεπιστήμιο Frederick. Το σύστημα αντίdrone έχει ενσωματωθεί τόσο σε όχημα διοίκησης και ελέγχου όσο και σε φορητό σύστημα.