Οι Ηνωμένες Πολιτείες τάσσονται υπέρ περιφερειακών έργων διασύνδεσης που ενισχύουν την ασφάλεια και την συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο, ανέφερε ο Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα οικονομικής ανάπτυξης και ενέργειας, Τζέικομπ Χέλμπεργκ, απαντώντας σε ερώτημα σχετικά με την αξιολόγηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για έργα όπως ο GSI.

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο κ. Χέλμπεργκ έκανε αναφορά στη δέσμευση των Υπουργών Ενέργειας των ΗΠΑ, της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ στην Αθήνα για την ενεργειακή ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο, τονίζοντας ότι η συμφωνία αυτή αφορά έργα που ενδυναμώνουν τον ρόλο της περιοχής ως ενεργειακού κόμβου. «Η βιωσιμότητα κάθε προτεινόμενου έργου αποτελεί ζήτημα που θα πρέπει να αξιολογήσουν οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές», σημείωσε.

«Ένιωσα ιδιαίτερα ενθαρρυμένος από τις επαφές μου στην Ελλάδα, διαπιστώνοντας τη συνοχή και την αποφασιστικότητα όλων των εμπλεκομένων, συμπεριλαμβανομένων της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ελλάδας, οι οποίοι επικεντρώνονται πλήρως στη διασφάλιση ενός πλαισίου που θα προάγει την ανθρώπινη ευημερία, την οικονομική ανάπτυξη και την παροχή άφθονης, οικονομικά προσιτής ενέργειας», πρόσθεσε.

Όταν ρωτήθηκε αν οι ΗΠΑ προτίθενται να συνεισφέρουν στη χρηματοδότηση τέτοιων έργων, ο κ. Χέλμπεργκ δήλωσε ότι «είμαστε αποφασισμένοι να συμβάλουμε στον εντοπισμό εταίρων καθώς και πιθανών χρηματοδοτικών πηγών για έργα υποδομής, συμπεριλαμβανομένων όσων σχετίζονται με υποθαλάσσιες γεωτρήσεις ή αγωγούς φυσικού αερίου. Η χρηματοδότηση, τελικά, θα προέλθει από έναν συνδυασμό ιδιωτικών κεφαλαίων και, όπου απαιτείται, δημόσιων χρηματοδοτικών εργαλείων».

Παράλληλα, χαρακτήρισε ως «ορόσημο» τη συμφωνία για την έναρξη ερευνητικών γεωτρήσεων στο Ιόνιο από αμερικανικές εταιρείες. «Η Κυβέρνηση παραμένει αφοσιωμένη σε ένα πρόγραμμα που στοχεύει στη διασφάλιση προσιτής και άφθονης ενέργειας χαμηλού κόστους, σε στενή συνεργασία με συμμάχους και εταίρους», ανέφερε. Σε ερώτηση σχετικά με το αν οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να προστατεύσουν τις επενδύσεις αμερικανικών εταιρειών σε περιοχή ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων που αμφισβητεί η Τουρκία, ο κ. Χέλμπεργκ απάντησε ότι «είμαστε απόλυτα προσηλωμένοι στην προώθηση ιδιωτικών επενδύσεων και έργων υποδομής, αξιοποιώντας τη δυναμική των αγορών και των υποδομών ώστε να δημιουργηθεί μια ατζέντα κοινής ευημερίας, με στόχο την ενίσχυση της περιφερειακής σταθερότητας και ειρήνης».

Ο κ. Χέλμπεργκ πρόσθεσε ότι η Κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδείξει εξαιρετικό έργο στη χρήση της οικονομικής διπλωματίας και των υποδομών ως εργαλείων για την υπέρβαση νοοτροπιών «μηδενικού αθροίσματος», υπογραμμίζοντας ότι αυτήν την προσέγγιση επιδιώκουν να εφαρμόσουν και στην ευρύτερη περιοχή.

Αναφερόμενος στον Κάθετο Διάδρομο, τόνισε ότι αποτελεί έργο κομβικής σημασίας για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της Ανατολικής Ευρώπης. Το έργο, όπως είπε, μπορεί να συμβάλει στην ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης και στη μείωση της εξάρτησης της Ανατολικής Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια, επισημαίνοντας ότι οι ΗΠΑ παραμένουν αφοσιωμένες στην προώθησή του. «Πρόκειται για μια από τις κορυφαίες μας προτεραιότητες. Διαπιστώνουμε τη δυναμική του έργου», ανέφερε, σημειώνοντας ότι ο Κάθετος Διάδρομος αποτελεί τον πιο βιώσιμο τρόπο «για να στηρίξουμε την Ανατολική Ευρώπη». Γι’ αυτό, όπως πρόσθεσε, έχει υιοθετηθεί μια προσέγγιση «όλοι μαζί» ώστε να διασφαλιστεί η έναρξη και η υλοποίησή του.

Τέλος, υπογράμμισε ότι οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται την Ελλάδα ως έναν εν δυνάμει κόμβο logistics και υποδομών στον τομέα της ενέργειας, των οπτικών ινών και των μεταφορών.

ΠΗΓΗ: HELLAS JOURNAL

Γράφει η Μαρία Δεδούση

Στην παγκόσμια Ιστορία, που έχει γραφτεί κατά ένα μεγάλο μέρος της μέσα από πολέμους, συνήθως συνέβαινε το εξής: Οι λαοί, αμυνόμενοι και επιτιθέμενοι εξίσου, αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον έμπλεοι «εθνικού φρονήματος» και ανθρώπινου δυναμικού· ανθρώπινα λεφούσια έπεφταν στις μάχες χωρίς να αμφισβητούν τη σκοπιμότητα. Αυτό που συνήθως δυσκολεύονταν να βρουν ήταν τα χρήματα για να αγοράσουν όπλα ή να στηρίξουν γενικώς τις πολεμικές τους προσπάθειες.

Η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται σε μια παράδοξη κατάσταση, όπου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Λεφτά υπάρχουν (και αν δεν υπάρχουν, θα βρεθούν), όπλα μπορούμε να φτιάξουμε (και αν δεν φτιάξουμε, θα αγοράσουμε) και, τέλος πάντων, δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι λαοί της ηπείρου δεν φαίνονται διατεθειμένοι να την υπερασπιστούν.

Σε μεγάλο βαθμό αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος. Οι μεταπολεμικές γενιές, παρά την ιδεολογική αντιπαράθεση του Ψυχρού Πολέμου, μεγάλωσαν με την αντίληψη ότι «οι Ρώσοι  είναι φίλοι μας» λόγω του κοινού αντιφασιστικού μετώπου του Β’ ΠΠ. Παράλληλα, η ψευδαίσθηση περί «Τέλους της Ιστορίας» παραμένει ζωντανή: βρίσκονται πλέον εν ζωή ελάχιστοι από τους ανθρώπους που έζησαν τον πόλεμο. Οι υπόλοιποι μεγαλώσαμε σε ειρήνη· μια ειρήνη που κρεμόταν διαρκώς από μια κλωστή μεν, ειρήνη παρ’ όλα αυτά, η οποία πιστέψαμε ότι θα κρατούσε για πάντα.

Ειδικά η περίπτωση της Ευρώπης είναι ιδιαίτερη: Αν και σε γενικές γραμμές η ιδεολογία που στέκεται απέναντι στους πολέμους είναι η διεθνιστική, σε εμάς το βασικό εμπόδιο στο να αντιληφθούμε την ανάγκη για κοινή άμυνα είναι ο εθνικισμός. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει αποτύχει να δώσει στους λαούς που το αποτελούν μια κοινή ταυτότητα που να υπερβαίνει ή έστω να συνυπάρχει επί ίσοις όροις με την εθνική.

Δεν φταίνε απόλυτα οι λαοί γι’ αυτό. Από τη μια οι παλιοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στα «μεγάλα» ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν προλάβει να απορροφηθούν από την κοινή πορεία και συνεχίζουν να κυριαρχούν στο ευρύτερο σκηνικό. Από την άλλη, συχνά το κοινό αυτό οικοδόμημα στράφηκε εναντίον των πιο αδύναμων μελών του, ή τουλάχιστον δεν τα υποστήριξε όπως θα όφειλε. Συνεπεία αυτού, συχνά οι λαοί της Ευρώπης αντιμετωπίζουν τις Βρυξέλες ως «εχθρό» και όχι ως το κοινό τους σπίτι. Και αυτό φέρνει στην εξουσία διάφορους λαϊκιστές και «ευρωσκεπτικιστές», οι οποίοι μένουν μεν στην Ευρώπη, την υποσκάπτουν δε σταθερά.

Η ανάγκη για ενιαία άμυνα μάς βρίσκει σε μια περίοδο που η μισή Ευρώπη προσπαθεί να πείσει την άλλη μισή ότι το συμφέρον μας είναι να παραμείνουμε μαζί. Κάτι που κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα αμφισβητούσε, όχι επειδή η Ευρώπη έχει δώσει απαντήσεις σε όλα μας τα προβλήματα ή επειδή μας διαχειρίζεται σωστά, αλλά επειδή όταν στο δάσος περιδιαβαίνει ο κακός λύκος δεν βγαίνεις μόνος από το σπίτι, ακόμη κι αν μέσα σε αυτό τσακώνεσαι με τα άλλα γουρουνάκια.

Υπάρχει πράγματι κακός λύκος στο παραμύθι ή είναι εφεύρημα; Η απάντηση ίσως έρχεται εμπειρικά: δεν είναι διόλου παράξενο ότι οι μόνοι λαοί που δείχνουν πρόθυμοι –αν όχι ανυπόμονοι– να κτίσουμε αυτήν την κοινή άμυνα είναι κάποιοι από εκείνους που συνορεύουν με τη Ρωσία· αυτοί ξέρουν πολύ καλά τι περιδιαβαίνει στο δάσος. Ορισμένοι από αυτούς δεν θέλουν να το ξαναδούν μπροστά τους και άλλοι προτιμούν να το κατευνάσουν· και οι δύο αντιδράσεις φανερώνουν φόβο.

Το μεγάλο ερώτημα, που ίσως παραμείνει αναπάντητο, είναι αν η Ευρώπη θα μπορούσε ποτέ να προχωρήσει σε πολιτική ολοκλήρωση. Δεν είναι απλό να απαντηθεί, διότι υπάρχουν πλεονεκτήματα αλλά και πολύ σοβαροί φόβοι και εμπόδια. Εν προκειμένω, ένα βασικό πλεονέκτημα θα ήταν η ταχύτερη λήψη αποφάσεων σε ζητήματα όπως η κοινή άμυνα. Και η καλλιέργεια μιας κοινής αντίληψης των λαών: εάν απειλείται μια ευρωπαϊκή χώρα, απειλείσαι και εσύ. Το οποίο ισχύει έτσι κι αλλιώς, απλώς αρνούμαστε να το εμπεδώσουμε.

Υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη –και στην Ελλάδα, φυσικά– άνθρωποι που πιστεύουν είτε ότι η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν δεν αποτελεί απειλή και όλα αυτά είναι ένας «μύθος» για να μας βάλουν να πληρώσουμε τα εξοπλιστικά, είτε ότι καλώς μας απειλεί, διότι αν ο ρωσικός ιμπεριαλισμός νικήσει τον Δυτικό ιμπεριαλισμό θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Το γεγονός και μόνο ότι μπορούν να εκφράζουν ελεύθερα αυτές τις απόψεις θα έπρεπε να τους βάζει σε σκέψεις: Στην «καλή Ρωσία» θα πήγαιναν διακοπές. Στον Αρκτικό Κύκλο.

Βέβαια, όλοι εμείς που τα κουβεντιάζουμε αυτά, σε όποιο ιδεολογικό στρατόπεδο και αν ανήκουμε, δεν θα πάμε να πολεμήσουμε. Θα πάνε τα παιδιά μας. Θα ήθελα να πάει το παιδί μου στο μέτωπο; Η απάντηση είναι, θεωρώ, προφανής. Πλην ελαχίστων, κανείς δεν θέλει οποιονδήποτε πόλεμο. Στον κόσμο που ζούμε, όμως, η αποτροπή κτίζεται με δύο τρόπους: την ισχυρή διπλωματία και την εξίσου ισχυρή άμυνα. Κανένας επιτιθέμενος δεν σταμάτησε ποτέ επειδή ο αμυνόμενος τού είπε «ο πόλεμος είναι κακό πράγμα, πάρε δυο-τρεις χώρες και έλα να πιούμε τσάι».

Η Ευρώπη δεν αρκεί να τα υπενθυμίζει όλα αυτά, όμως, ούτε να μας κουνάει το δάχτυλο για την επικείμενη απειλή. Χωρίς την έμπρακτη ενίσχυση της κοινής συνείδησης και κυρίως της αίσθησης κοινού συμφέροντος θα παραμείνουμε απλώς πλούσιοι, οπλισμένοι  και αδύναμοι· θα φοβόμαστε τον κακό λύκο αλλά θα είμαστε κατακερματισμένοι και ανέτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε.

Πηγή: Protagon.gr

Η φορολογική αβεβαιότητα πρέπει να τερματιστεί, καθώς επηρεάζει αρνητικά την οικονομική δραστηριότητα, τόνισε η Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αννίτα Δημητρίου, κατά την έναρξη της σύσκεψης του κόμματος για τη φορολογική μεταρρύθμιση.

Όπως ανέφερε, στη διάρκεια της σύσκεψης θα ολοκληρωθεί η λεπτομερής επεξεργασία των σχετικών νομοσχεδίων. «Αν και η κατάθεσή τους στη Βουλή καθυστέρησε, θεωρούμε ότι η φορολογική αβεβαιότητα πρέπει να τερματιστεί, γιατί επηρεάζει αρνητικά την οικονομική δραστηριότητα», επανέλαβε.

Η Πρόεδρος του ΔΗΣΥ επισήμανε επίσης ότι το κόμμα αναγνωρίζει την ανάγκη ύπαρξης ενός δικαιότερου, πιο διαφανούς και σύγχρονου φορολογικού συστήματος, το οποίο να ανταποκρίνεται στις διεθνείς αλλαγές και να διορθώνει υπάρχουσες στρεβλώσεις και αδικίες.

«Στοχεύουμε να διορθώσουμε λάθη των νομοσχεδίων που έχουν προκαλέσει ανησυχίες και παράλληλα να ενισχύσουμε τη μεσαία τάξη, τις οικογένειες με παιδιά, τους φοιτητές αλλά και την επιχειρηματικότητα», σημείωσε.

Τέλος, υπογράμμισε ότι χωρίς υπερβολές και λαϊκισμούς, αλλά με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, το κόμμα επιδιώκει να καταλήξει σε ένα πλαίσιο που θα διασφαλίζει τη δημοσιονομική σταθερότητα και θα ενισχύει την κοινωνική συνοχή.