MILITAIRE
Ιμάμογλου – Ερντογάν: Κοινές ρίζες και ιδεολογική συγγένεια
Η πολιτική πορεία του Εκρέμ Ιμάμογλου και οι πιθανότητες να διαδεχθεί τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην τουρκική προεδρία έχουν απασχολήσει πολλές αναλύσεις τα τελευταία χρόνια. Ο Δρ. Δημήτρης Σταθακόπουλος είχε ήδη από το 2019 επισημάνει το κοινό παρελθόν και την ιδεολογική συγγένεια των δύο ανδρών, μια εκτίμηση που σήμερα φαίνεται να επιβεβαιώνεται.
Ποιος είναι ο Εκρέμ Ιμάμογλου;
Ο Ιμάμογλου, όπως και ο Ερντογάν, προέρχεται από τον Πόντο, συγκεκριμένα από το Cevizli του Akçaabat στην επαρχία Τραπεζούντας. Ομοίως, ο Ερντογάν έχει καταγωγή από την Ποταμιά (Potamya/Güneysu) της Ριζούντας. Επιπλέον, και οι δύο έχουν διατελέσει δήμαρχοι της Κωνσταντινούπολης, με τον Ιμάμογλου να ακολουθεί τα πολιτικά βήματα του σημερινού Τούρκου προέδρου.
Η επιρροή του Νετζμετίν Ερμπακάν
Κομβικός παράγοντας στην πολιτική διαδρομή τόσο του Ερντογάν όσο και του Ιμάμογλου υπήρξε ο Νετζμετίν Ερμπακάν, ηγέτης της ισλαμικής πολιτικής παράδοσης στην Τουρκία και ιδρυτής του κινήματος Millî Görüş («Εθνική Γνώμη»). Σύμφωνα με την ιδεολογία του, η Τουρκία θα έπρεπε να αναπτυχθεί αυτόνομα, προστατεύοντας τις θρησκευτικές της αξίες και επιδιώκοντας στενότερες σχέσεις με τις μουσουλμανικές χώρες, σε αντίθεση με την προσέγγιση της Δύσης.
Ο Ερμπακάν υπήρξε ηγέτης πολλών ισλαμικών κομμάτων από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τη δεκαετία του 2010, ενώ φυλακίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες και την παραβίαση του κοσμικού χαρακτήρα του τουρκικού κράτους. Ο ίδιος είχε σημαντικό ρόλο σε κρίσιμες στιγμές, όπως η εισβολή στην Κύπρο το 1974 και η κρίση των Ιμίων το 1996. Πέρα από την πολιτική του κληρονομιά, ο γιος του, Φατίχ (Πορθητής) Ερμπακάν, συνεχίζει το έργο του ως βουλευτής Κωνσταντινούπολης με το Κόμμα Νέας Ευημερίας.
Ιμάμογλου: Ο επόμενος πρόεδρος της Τουρκίας;
Οι πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία δείχνουν ότι ο Ιμάμογλου έχει σημαντικές πιθανότητες να είναι ο επόμενος πρόεδρος της χώρας το 2028. Παρά τη φαινομενική αντίθεσή του με τον Ερντογάν, φαίνεται ότι το σύστημα του Τούρκου προέδρου – και όχι το κόμμα του ΑΚΡ – μπορεί να τον στηρίξει ως διάδοχο, ακολουθώντας την παράδοση της πολιτικής διαδοχής που χαρακτηρίζει τόσο την οθωμανική όσο και τη σύγχρονη τουρκική πολιτική σκηνή.

Η Ελλάδα και η ψευδαίσθηση της «νέας» τουρκικής πολιτικής
Παρά τις προσδοκίες ορισμένων κύκλων στην Ελλάδα ότι ο Ιμάμογλου εκπροσωπεί μια πιο μετριοπαθή και δυτικόφιλη Τουρκία, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι ρίζες του στην ισλαμική πολιτική παράδοση, η πολιτική του διαδρομή και η σύνδεσή του με το σύστημα Ερντογάν καταδεικνύουν ότι δεν θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή στην τουρκική στρατηγική έναντι της Ελλάδας. Η πολιτική του, όπως και αυτή του Ερντογάν, είναι βαθιά συνδεδεμένη με τις αρχές του Millî Görüş, που δίνουν έμφαση στη γεωπολιτική αυτονομία της Τουρκίας και στον ανταγωνισμό με τη Δύση.
Επομένως, η ανάδειξη του Ιμάμογλου στην προεδρία της Τουρκίας δεν πρέπει να δημιουργεί ψευδαισθήσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή. Το τουρκικό πολιτικό σύστημα έχει τους δικούς του κανόνες, και η συνέχεια στην εξωτερική πολιτική της Άγκυρας είναι σχεδόν βέβαιη, ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κορυφή της εξουσίας.
ΠΗΓΗ: MILITAIRE
MILITAIRE
Συμφωνία στρατηγικής αμυντικής συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Κατάρ
MILITAIRE
Τι σηματοδοτεί η συμμετοχή της Τουρκίας στο διεθνές Task Force της Γάζας;
Στη Γάζα, μια τέτοια σιωπηλή αλλά καθοριστική στροφή βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Η συμμετοχή της Τουρκίας στο υπό διαμόρφωση διεθνές Task Force αποτελεί το μέσο με το οποίο η Άγκυρα επιχειρεί να επανέλθει δυναμικά στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων — και παράλληλα να ενισχύσει τη θέση της στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Από την περιθωριοποίηση στην επιστροφή
Η απόφαση της Τουρκίας να συμμετάσχει στο Task Force, που συγκροτείται με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αιγύπτου, με τη συμμετοχή και του Κατάρ, σηματοδοτεί μια σαφή επιστροφή από την περίοδο διεθνούς απομόνωσης των τελευταίων ετών. Ο μηχανισμός αυτός έχει ως αποστολή την επίβλεψη της εφαρμογής της εκεχειρίας, τη διευκόλυνση της ανταλλαγής αιχμαλώτων και την παρακολούθηση της πρώτης φάσης του σχεδίου, το οποίο περιλαμβάνει και τη σταδιακή αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων.
Ύστερα από σχετικό αίτημα του Ντόναλντ Τραμπ, η Τουρκία καλείται να λειτουργήσει ως δίαυλος επικοινωνίας με τη Χαμάς, συμβάλλοντας στην αποδοχή του πλαισίου της εκεχειρίας. Έτσι, επανέρχεται ως παράγοντας που δεν μπορεί να παραβλεφθεί, επιδιώκοντας να δείξει ότι, ακόμη και όταν δεν βρίσκεται στο προσκήνιο, διαθέτει τα μέσα και την επιρροή για να επηρεάζει τις εξελίξεις.
Η εξωτερική σκηνή ως απάντηση στην εσωτερική πίεση
Η τουρκική στρατηγική γίνεται κατανοητή μόνο μέσα από το πρίσμα της εσωτερικής συγκυρίας. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπος με μία από τις πιο δύσκολες πολιτικές φάσεις της εικοσαετούς κυριαρχίας του: ο πληθωρισμός υπερβαίνει το 70%, η κοινωνική δυσαρέσκεια διογκώνεται, ενώ οι ήττες σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη αποκάλυψαν τη φθορά και την κόπωση του εκλογικού σώματος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η εικόνα της Τουρκίας ως «προστάτιδας των Παλαιστινίων» και «απαραίτητης μεσολαβητικής δύναμης» λειτουργεί ως μέσο συσπείρωσης του εσωτερικού ακροατηρίου και αναπλήρωσης της φθίνουσας πολιτικής νομιμοποίησης. Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι οι διεθνείς πρωτοβουλίες μπορούν να προσφέρουν στο καθεστώς του τη σταθερότητα που πλέον δεν εξασφαλίζουν οι εσωτερικές πολιτικές.
Η Γάζα ως διαπραγματευτικό χαρτί
Η εμπλοκή της Άγκυρας στο Task Force δεν της εξασφαλίζει μόνο εικόνα επιρροής, αλλά της προσφέρει και νέα διαπραγματευτικά όπλα. Η συμμετοχή της στις μεταπολεμικές διαδικασίες μπορεί να μεταφραστεί σε αυξημένο ρόλο στις συνομιλίες για τη μελλοντική αρχιτεκτονική ασφαλείας, την ανοικοδόμηση και τη διαχείριση της ανθρωπιστικής βοήθειας. Παράλληλα, της δίνει τη δυνατότητα να ενισχύσει τη θέση της έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, σε μια συγκυρία όπου παραμένουν ανοιχτά ζητήματα όπως ο εκσυγχρονισμός των F-16 ή ακόμη και η πιθανή επανένταξή της στο πρόγραμμα των F-35.
Παρά τις δηλώσεις Τραμπ ότι είναι πρόθυμος να υποστηρίξει την επιστροφή της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35, τα θεσμικά εμπόδια παραμένουν. Οι κυρώσεις του νόμου CAATSA, οι περιορισμοί του Κογκρέσου και οι ρήτρες της νομοθεσίας NDAA εξακολουθούν να ισχύουν. Η εμπλοκή της Τουρκίας στη Γάζα δεν εγγυάται λύση, αλλά λειτουργεί ως διαπραγματευτικό κεφάλαιο.
Η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει τη χρησιμότητα της Τουρκίας ως δίαυλου επικοινωνίας, παραμένει όμως επιφυλακτική λόγω των στενών σχέσεών της με τη Μόσχα και την Τεχεράνη. Από την πλευρά του, το Ισραήλ αντιμετωπίζει με καχυποψία μια χώρα που έχει για χρόνια υιοθετήσει ανοικτά φιλοπαλαιστινιακή στάση. Έτσι, αν και η Άγκυρα βλέπει ένα παράθυρο ευκαιρίας να ανοίγει, αυτό απέχει πολύ από το να συνιστά λευκή επιταγή.
Παράλληλα, στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό αναδύονται φωνές — όπως αυτή του Ντεβλέτ Μπαχτσελί — που προτείνουν μια στρατηγική «τριάδας» συνεργασίας Τουρκίας–Ρωσίας–Κίνας, ως αντίβαρο στη δυτική αρχιτεκτονική. Αν και η πρόταση αυτή δεν εκφράζει επίσημη πολιτική γραμμή, αντανακλά τον αυξανόμενο εθνικιστικό ρεαλισμό και τη διάθεση να διατηρηθούν ανοιχτές όλες οι επιλογές. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η συμμετοχή της Τουρκίας στη Γάζα λειτουργεί και ως μοχλός πίεσης προς τη Δύση, υπενθυμίζοντας ότι η Άγκυρα διαθέτει εναλλακτικές.
Γιατί μας αφορά;
Οι εξελίξεις αυτές δεν συνιστούν ένα απομακρυσμένο κεφάλαιο της Μέσης Ανατολής· επηρεάζουν άμεσα και την Ανατολική Μεσόγειο. Η επιστροφή της Τουρκίας ως ρυθμιστικής δύναμης δεν περιορίζεται στη Γάζα: ενισχύει την επιρροή της στην Ουάσιγκτον, αναβαθμίζει τη θέση της στους ευρωατλαντικούς θεσμούς και της προσφέρει νέα εργαλεία — από τα εξοπλιστικά έως τα ενεργειακά.
Για να αντιληφθούμε τη σημασία της συμμετοχής της Τουρκίας στο Task Force, πρέπει να τη δούμε όχι ως μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ως μέρος μιας συνεκτικής στρατηγικής επαναφοράς της στο επίκεντρο των περιφερειακών εξελίξεων. Πρόκειται για μια προσπάθεια αναδιαμόρφωσης των ισορροπιών στην περιοχή, κάτι που αφορά άμεσα και την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η πρόσκληση του Τραμπ προς Αθήνα και Λευκωσία να συμμετάσχουν στη διάσκεψη για τη Γάζα δείχνει ότι η μεταπολεμική αρχιτεκτονική δεν θα είναι αποκλειστικό πεδίο των ΗΠΑ, της Τουρκίας, της Αιγύπτου και του Κατάρ. Ενδέχεται, επομένως, να υπάρξει περιθώριο παρέμβασης και για εμάς. Εάν κινηθούμε έξυπνα, η παρουσία μας εκεί μπορεί να συνδεθεί με σταθερές θέσεις υπέρ μιας βιώσιμης αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην περιοχή. Μένει, βέβαια, να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
ΠΗΓΗ: MILITAIRE .gr
MILITAIRE
Η Τουρκία παίζει το χαρτί των Σπάνιων Γαιών στη γεωπολιτική σκακιέρα
-
#exAformis2 days ago#exAformis | Εκ φύσεως Πολιτικός — με τον Μάριο Πουλλικκά, Δευτέρα 27/10 στις 7μμ
-
#exAformis2 days ago8κομματική βουλή δείχνει η δημοσκόπηση
-
#exAformis2 days agoΣύγκριση αποτελεσμάτων Ιουνίου – Οκτωβρίου 2025
-
Άρθρα Χάρη Θεραπή2 days agoΗ ψευδαίσθηση Ερχιουρμάν: προοδευτικός λόγος ή καμουφλαρισμένος εθνικισμός;
-
Βουλευτικές Εκλογές 20262 days agoΔΗΚΟ – Αποστόλου: Οι όροι για κοινή πορεία στις εκλογές 2026
-
#exAformis2 days agoΧαμηλή ικανοποίηση των πολιτών από το έργο της κυβέρνησης – Κυρίαρχο πρόβλημα η ακρίβεια
-
Off the Record3 days agoΑκόμη πανηγυρίζουν για Ερχουρμάν
-
ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ2 days agoΛευκωσία – Παρίσι σε τροχιά στρατηγικής συμμαχίας: Σύντομα στην Κύπρο ο Μακρόν

