Φεύγει το 2025 και μαζί του φεύγει (για να μην πούμε εξαφανίζεται) και το παλαιοκομματικό σύστημα καθώς και η ιδεολογική «εξάρτηση» των ψηφοφόρων.

Πλέον – λόγω και της ανικανότητας των πολιτικών κομμάτων να αντιληφθούν τα αυξανόμενα προβλήματα των πολιτών σε μια πολυδιάστατη κοινωνία- οι ψηφοφόροι δεν φαίνεται να έχουν κανένα δεσμό με τα παραδοσιακά κόμματα.

Η ΕΔΕΚ μένει εκτός, το ΔΗΚΟ συρρικνώνεται και το ΑΚΕΛ με τον ΔΗΣΥ μόλις που πλησιάζουν το 20% (και αν το πλησιάσουν).

Το μοναδικό κόμμα που διατηρεί την ιδεολογική του ταυτότητα και με βάση αυτή την ταυτότητα προσεγγίζει και κερδίζει ψηφοφόρους δεν είναι άλλο από το ΕΛΑΜ. Η τακτική των στελεχών του να απορρίψουν τη λεγόμενη woke ατζέντα, οι σταθερές (είτε αρέσουν είτε όχι) θέσεις στο κυπριακό και στο μεταναστευτικό το έχουν φέρει σε μια πολύ κομβική θέση ώστε να αποτελεί πλέον τον ρυθμιστή και για τις επερχόμενες ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ εκλογές.

Παράλληλα, κόμματα και κινήματα όπως το «ΑΛΜΑ» αλλά και η «ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» χωρίς κανένα σαφή ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό γίνονται «μαγνήτης» της δυσαρέσκειας των πολιτών και εισέρχονται πανηγυρικά στη ΒΟΥΛΗ.

Το 2026 πέφτουν, λοιπόν, οι τίτλοι τέλους των κομμάτων και της πολιτικής ζωής όπως την ξέραμε τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια. Και όσο και «χτυπιούνται» οι «σφραγιδοκράτορες» των ιδεολογιών και οι κομματάρχες το ποτάμι δεν γυρίζει ΠΙΣΩ…

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ     

Σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις καταγράφονται στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς Κύπρος, Ελλάδα και Ισραήλ ενισχύουν περαιτέρω τη στρατηγική τους συνεργασία, αυτή τη φορά στον τομέα της άμυνας. Σύμφωνα με πληροφορίες που συζητούνται σε διπλωματικούς και αμυντικούς κύκλους, βρίσκεται στο τραπέζι η δημιουργία μιας κοινής Μεραρχίας αμυντικού χαρακτήρα, η οποία θα αποτελείται από επίλεκτες μονάδες των τριών χωρών και θα λειτουργεί ως ισχυρός πυλώνας αποτροπής και σταθερότητας στην περιοχή.

Η προτεινόμενη Μεραρχία εκτιμάται ότι θα αριθμεί συνολικά περί τους 2.500 άνδρες, προερχόμενους από ειδικές και υψηλής ετοιμότητας μονάδες. Στόχος της συνεργασίας δεν είναι η επιθετική προβολή ισχύος, αλλά η ενίσχυση της συλλογικής ασφάλειας, η προστασία κρίσιμων υποδομών και η αποτροπή απειλών σε μια γεωγραφική ζώνη αυξημένης στρατηγικής σημασίας.

Το Ισραήλ, με μακρά εμπειρία σε θέματα άμυνας και τεχνολογικής υπεροχής, φέρεται να προτίθεται να συνεισφέρει περίπου 1.000 άνδρες από τις επίλεκτες ειδικές του δυνάμεις. Παράλληλα, καθοριστική θεωρείται η συμβολή του σε επίπεδο εξοπλισμών, καθώς προβλέπεται η διάθεση ενός σμήνους πολεμικών αεροσκαφών, καθώς και προηγμένων συστημάτων επιτήρησης, συλλογής πληροφοριών και αντιαεροπορικής άμυνας. Η ισραηλινή τεχνογνωσία σε μη επανδρωμένα συστήματα, αισθητήρες και ηλεκτρονικό πόλεμο προσδίδει στη συμμαχία σημαντικό ποιοτικό πλεονέκτημα.

Η Ελλάδα, από την πλευρά της, αναμένεται να έχει επίσης συνεισφορά σε ανθρώπινο δυναμικό, με 1.000 άνδρες από επίλεκτες μονάδες. Πρόκειται για σχηματισμούς με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και διαλειτουργικότητας με συμμαχικές δυνάμεις. Παράλληλα, η ελληνική συμμετοχή θα ενισχυθεί με την παρουσία σμήνους αναβαθμισμένων μαχητικών αεροσκαφών F-16, τα οποία διαθέτουν προηγμένα συστήματα ραντάρ, όπλα ακριβείας και δυνατότητες δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων. Η αεροπορική αυτή συνιστώσα ενισχύει την αποτρεπτική ισχύ της Μεραρχίας, ιδιαίτερα στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.

Η Κυπριακή Δημοκρατία, αν και δεν διαθέτει μεγάλης κλίμακας ένοπλες δυνάμεις, θα διαθέσει 500 άνδρες από επίλεκτες Μονάδες. Η Κύπρος διαδραματίζει κομβικό ρόλο στη νέα αυτή αρχιτεκτονική ασφάλειας. Η συνεισφορά της επικεντρώνεται κυρίως στις υποδομές και στη γεωστρατηγική της θέση. Το αεροδρόμιο Πάφου, καθώς και άλλες στρατιωτικές και λιμενικές εγκαταστάσεις, μπορούν να λειτουργήσουν ως βάσεις υποστήριξης, ανεφοδιασμού και φιλοξενίας δυνάμεων, προσδίδοντας στη Μεραρχία βάθος και επιχειρησιακή ευελιξία. Παράλληλα, η συμμετοχή της Εθνικής Φρουράς με επιλεγμένα στελέχη ενισχύει τον συμβολισμό της συλλογικής άμυνας.

Η υπό διαμόρφωση συμμαχία εκπέμπει σαφή μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση. Σε μια περίοδο κατά την οποία η Τουρκία συνεχίζει να αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα και να υιοθετεί αναθεωρητική ρητορική, η συνεργασία Κύπρου – Ελλάδας – Ισραήλ υπογραμμίζει ότι περιοχές όπως το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος δεν αποτελούν ζώνες αυθαίρετης επιβολής ισχύος. Χωρίς επιθετική διάθεση, η συμμαχία στοχεύει να καταστήσει σαφές ότι οποιαδήποτε αποσταθεροποιητική ενέργεια θα συναντήσει συντονισμένη και αξιόπιστη αποτρεπτική απάντηση.

Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στους διπλωματικούς χειρισμούς της Λευκωσίας. Η εξωτερική πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια, υπό την προεδρία του Νίκου Χριστοδουλίδη, έχει επενδύσει συστηματικά στη δημιουργία συμμαχιών και στη διεθνοποίηση των ζητημάτων ασφάλειας. Η εμβάθυνση των σχέσεων με την Ελλάδα και το Ισραήλ εντάσσεται σε αυτή τη στρατηγική, η οποία επιδιώκει να ενισχύσει τη θέση της Κύπρου σε ένα σύνθετο και συχνά ασταθές περιφερειακό περιβάλλον.

Αναπόφευκτα, η πολιτική αυτή προκαλεί διαφορετικές αναγνώσεις και αντιδράσεις στο εσωτερικό. Ωστόσο, σε επίπεδο γεωπολιτικών αποτελεσμάτων, η ενίσχυση της τριμερούς συνεργασίας έχει ήδη περιορίσει τα περιθώρια κινήσεων της Τουρκίας και έχει καταστήσει πιο περίπλοκες τις μονομερείς επιλογές της. Σε αυτό το πλαίσιο, η προοπτική μιας κοινής αμυντικής Μεραρχίας δεν αποτελεί απλώς στρατιωτική εξέλιξη, αλλά πολιτικό μήνυμα με ευρύτερη σημασία.

Η Ανατολική Μεσόγειος παραμένει περιοχή ανταγωνισμών και αβεβαιότητας. Η δημιουργία ενός συντονισμένου αμυντικού σχήματος από τρεις χώρες με κοινά συμφέροντα και συμπληρωματικές δυνατότητες φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως παράγοντας σταθερότητας. Το αν και πώς θα υλοποιηθεί αυτή η πρωτοβουλία θα κριθεί τους επόμενους μήνες. Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις αυτές αναβαθμίζουν τον ρόλο της Κύπρου και επανακαθορίζουν τις ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή.

ΚΡΙΣ ΜΙΧΑΗΛ

Στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξεκίνησαν συζητήσεις για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ώστε να συνάδουν με την αύξηση του μέσου όρου ζωής των πολιτών τους και κατ’ επέκταση να διατηρηθεί η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών τους ταμείων.

Ο ΟΚΥπΥ εργοδοτεί 3500 νοσηλευτές. Αν υποθέσουμε ότι η μέση ηλικία πρώτου διορισμού των νοσηλευτών είναι τα 30 έτη τότε συνεπάγεται ότι κατά μέσο όρο αφυπηρετούν ετησίως 100 νοσηλευτές στην ηλικία των 65 ετών.

Με μία αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης των νοσηλευτών (και όχι μόνον) κατά 2-3 έτη αντιμετωπίζεται βραχυπρόθεσμα η νοσηλευτική υποστελέχωση στα νοσηλευτήρια του ΟΚΥπΥ με εξοικονόμηση 200-300 νοσηλευτών. Παράλληλα κερδίζεται πολύτιμος χρόνος ώστε να αποδώσουν οι ενέργειες της Πολιτείας προς την προσέλκυση περισσότερων νέων στο νοσηλευτικό λειτούργημα για την κάλυψη των ολοένα και αυξανόμενων αναγκών.

ΙΑΤΡΟΣ