Του Αναστάσιου Τζιόμπανου

Πέντε ηλικιωμένοι Ελληνοκύπριοι πέρασαν πρόσφατα στο άλλο «μισό» της πατρίδας τους και… συνελήφθησαν. Όχι, συγγνώμη. Δεν συνελήφθησαν. Απήχθησαν. Από ποιόν; Από ένα ψευδοκράτος που το αναγνωρίζει μόνο η Τουρκία . Και όμως, η Κυπριακή Δημοκρατία επιμένει να μιλά για «συλλήψεις». Όχι για ομηρεία. Όχι για απαγωγές. Όχι για εξευτελισμό ανθρώπων τρίτης ηλικίας που τόλμησαν να πατήσουν στα σπίτια τους, σε γη που τους ανήκει.

Γιατί, βλέπετε, σύλληψη κάνει κράτος. Και εδώ δεν έχουμε κράτος. Έχουμε στρατό κατοχής, έχουμε μαυροντυμένους «αστυνομικούς» με σημαίες ενός ανύπαρκτου μορφώματος, που τολμούν να φορούν τη μάσκα της εξουσίας και να παρουσιάζονται ως «θεσμοί». Και εμείς, όπως πάντα, με το χαμόγελο, την ευγένεια και τη διπλωματική κουλτούρα, τους λέμε “αρχές”. Μα τι ευγένεια! Τόση, που καταντάει πολιτική αφέλεια – και εθνική αυτοεγκατάλειψη.

Οι πέντε Ελληνοκύπριοι, λοιπόν, κατηγορούνται για “κατασκοπεία”. Επειδή, λέει, είχαν μαζί τους κάτι χάρτες, κάτι τίτλους ιδιοκτησίας. Είχαν, δηλαδή, το θράσος να ενδιαφερθούν για την περιουσία τους. Για τα σπίτια και τα χωράφια τους. Για την πατρίδα τους.

Και τι κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία; Απογειώνει τη διπλωματία. Επικοινωνεί με την UNFICYP, τηλεφωνεί σε πρεσβείες, στέλνει διαβήματα, ζητάει “διεθνή κινητοποίηση”. Και φυσικά, καμία κύρωση, καμία πράξη. Μόνο η γνωστή συνταγή: “βαθιά ανησυχία”, “απαρέγκλιτη προσήλωση στα γεγονότα” και «κλιμάκωση της διπλωματικής πίεσης».

Μα, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με συνομιλητές. Έχουμε να κάνουμε με τρομοκράτες με στολή, με κραυγές εθνικισμού και αποθράσυνσης. Κι εμείς; Εμείς χαριεντιζόμαστε μαζί τους στη Νέα Υόρκη, τους μιλάμε με όρους «καλής θέλησης» και τους αντιμετωπίζουμε ως «εταίρους στον διάλογο».

Θες να πεις ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πιο ισχυρό; Λάθος. Μπορούμε. Για αρχή, κλείσε τα οδοφράγματα. Μέχρι την απελευθέρωση των ομήρων.  Και για να απαντήσω εκ των προτέρων στους καχύποπτους – και στους «νομικά υπερευαίσθητους»: Ναι, μπορεί το κράτος να προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια κρίνει απαραίτητη όταν δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του από ένα κατοχικό καθεστώς. Και όταν πρόκειται για ομηρεία, οι νόμοι γίνονται όπλα και όχι δεσμά.

Μη βιαστεί κανείς να πει «είμαστε πολιτισμένοι, δεν μπορούμε να κατεβούμε στο επίπεδό τους». Όχι. Δεν λέμε να κατεβούμε. Λέμε να σταθούμε στο ύψος μας. Γιατί αυτή η «πολιτισμένη στάση» μάς έφερε 50 χρόνια τετελεσμένων, προσφυγιάς και κατοχής.

Δεν μιλάμε για πόλεμο. Αλλά αν δεν μπορείς να υπερασπιστείς πέντε ηλικιωμένους, που βρέθηκαν αιχμάλωτοι στον ίδιο τον τόπο τους, τότε τι ακριβώς υπερασπίζεσαι;

Όχι, κύριοι. Δεν είναι συλλήψεις. Είναι απαγωγές. Είναι ταπείνωση. Είναι προσβολή και ντροπή. Και η ντροπή δεν σηκώνει ούτε χειραψίες, ούτε διπλωματικά χαμόγελα. Ο χρόνος τελειώνει. Ή υπερασπίζεσαι την αξιοπρέπεια σου, ή την παραδίνεις μαζί με τα κλειδιά του σπιτιού σου και το όνομα της πατρίδας σου.