Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην υπόθεση Ν.Τ. κατά Κυπριακής Δημοκρατίας δεν αποτελεί απλώς ένα νομικό προηγούμενο. Είναι μια κραυγή για λογοδοσία, μια υπενθύμιση ότι πίσω από κάθε δικογραφία υπάρχει ένας άνθρωπος, μια ζωή διαλυμένη από τη βία – και ενίοτε, από την αδιαφορία των ίδιων των θεσμών.

Η Ν.Τ., το πρόσωπο που υποχρεώθηκε να αλλάξει ταυτότητα για να προστατεύσει τον εαυτό της και να αναζητήσει δικαίωση έξω από τα όρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατάφερε αυτό που δεν της επέτρεψαν οι θεσμοί της χώρας της: να ακουστεί. Και να αναγνωριστεί. Το ΕΔΑΔ έκρινε ότι η απόφαση του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, Σάββα Αγγελίδη, να αναστείλει την ποινική δίωξη του καταγγελλόμενου πολιτικού δεν ήταν ουδέτερη ούτε τεκμηριωμένη. Ήταν επιλεκτική, προκατειλημμένη και σεξιστική.

Η καταγγελία της Ν.Τ. απορρίφθηκε με βάση ηθικολογικές κρίσεις για τα συναισθήματά της. Όχι για τα γεγονότα. Το ΕΔΔΑ σημείωσε ότι υπήρξε δευτερογενής θυματοποίηση, με «στάση ενοχοποίησης του θύματος» και έλλειψη σεβασμού στα θεμελιώδη δικαιώματα μιας γυναίκας που ζήτησε δικαιοσύνη. Το μήνυμα ήταν σαφές: το κράτος απέτυχε να προστατεύσει την αξιοπρέπειά της και να της διασφαλίσει μια δίκαιη ακρόαση.

Απέναντι σε αυτή την απόφαση, θα περίμενε κανείς την άμεση ανάληψη ευθύνης. Αντί αυτού, ο κ. Αγγελίδης περιορίστηκε σε μια γενικόλογη ανακοίνωση, αναλαμβάνοντας θεωρητικά την ευθύνη αλλά απορρίπτοντας κάθε σκέψη παραίτησης. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε η Ν.Τ. στην επιστολή της:
«Δεν με ενδιαφέρουν οι απόψεις σας για το κράτος δικαίου. Έχετε ήδη αποδείξει τις ικανότητές σας στη μελέτη νομικών κειμένων και τη λήψη σχετικών αποφάσεων. Σταματήστε επιτέλους να κρύβεστε πίσω από μια άδεια καρέκλα.»

Η επιστολή της δεν είναι απλώς προσωπική. Είναι πολιτική και θεσμική. Καλεί τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να τοποθετηθεί. Γιατί η υπόθεση αυτή δεν είναι μια μεμονωμένη αστοχία. Είναι μια κραυγαλέα απόδειξη του πώς ορισμένοι θεσμοί, αντί να προστατεύουν τα θύματα, ενίοτε τα σιωπούν, τα ακυρώνουν, τα δικάζουν – χωρίς δίκη.

Σε μια κοινωνία που δηλώνει σύγχρονη και ευρωπαϊκή, δεν είναι ανεκτό να αναπαράγονται πατριαρχικές κρίσεις πίσω από γραφεία εισαγγελέων. Δεν είναι ανεκτό να μαθαίνει ένα θύμα βιασμού την αναστολή της υπόθεσής του από τον Τύπο. Δεν είναι ανεκτό να στερείται πρόσβαση στον ίδιο του τον φάκελο. Και βεβαίως, δεν είναι ανεκτό να ζητείται από την κοινωνία να δείξει «κατανόηση» στη σιωπή των αρμοδίων.

Η παραίτηση του κ. Αγγελίδη δεν θα είναι απλώς μια πράξη ευθιξίας. Θα είναι μια πράξη θεσμικής αυτοκάθαρσης. Ένα σήμα προς όλα τα θύματα που σιωπούν από φόβο, ότι αυτό το κράτος – ακόμη και καθυστερημένα – αναγνωρίζει το λάθος και προσπαθεί να το διορθώσει.

Η υπόθεση της Ν.Τ. δεν τελείωσε με την απόφαση του ΕΔΑΔ. Μόλις άρχισε. Και το χρέος μας – πολιτών, θεσμών, δημοσιογράφων – είναι να μην επιτρέψουμε άλλη μια σιωπή να καταγραφεί ως «δημόσιο συμφέρον».