Στο πολιτικό χρηματιστήριο της Λευκωσίας, η τελευταία κίνηση του προέδρου του ΑΛΜΑ Οδυσσέα Μιχαηλίδη κάνει θόρυβο – και μάλιστα από αυτούς που μένουν. Με μια απροκάλυπτη, σχεδόν επιδεικτική πρόσκληση, ο Μιχαηλίδης φέρεται να άνοιξε την πόρτα του κόμματός του στους βουλευτές του ΑΚΕΛ Κώστα Κώστα και Ειρήνη Χαραλαμπίδου. Όχι, δεν πρόκειται για απλή «πρόσκληση διαλόγου». Είναι ευθεία πρόκληση προς την ηγεσία της Αριστεράς, που δύσκολα θα περάσει απαρατήρητη.

Στο παρασκήνιο, το μήνυμα ερμηνεύεται σαν χτύπημα κάτω από τη ζώνη: μια προσπάθεια να «ψαρέψει» στελέχη από τον δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό χώρο, την ώρα που ο ίδιος ονειρεύεται –όπως όλοι γνωρίζουν– την προεδρική κούρσα του 2028. Η λέξη «αλαζονεία» ακούγεται ήδη σε κομματικά πηγαδάκια του ΑΚΕΛ, ενώ στελέχη σχολιάζουν ότι ο Μιχαηλίδης «παίζει με φωτιά» και ίσως κάψει γέφυρες που θα του χρειαστούν αύριο.

Για το ΑΛΜΑ, η κίνηση παρουσιάζεται ως «ανατρεπτική στρατηγική διεύρυνσης». Στην πραγματικότητα, όμως, θυμίζει περισσότερο πολιτικό καψώνι: η προσπάθεια να δείξει ότι μπορεί να μαζέψει γύρω του πρόσωπα με ισχυρή δημόσια εικόνα, ακόμη κι αν αυτά ανήκουν σε άλλη παράταξη, μοιάζει περισσότερο με επίδειξη δύναμης παρά με ειλικρινή πρόσκληση συνεργασίας.

Κι εδώ βρίσκεται το πραγματικό ρίσκο: ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης χρειάζεται το ΑΚΕΛ – ή τουλάχιστον την ανοχή του – για να σταθεί σοβαρά στην αφετηρία των προεδρικών. Αντί όμως να χτίζει συμμαχίες, δίνει την εντύπωση ότι υπονομεύει την ενότητα του χώρου από τον οποίο αύριο θα ζητήσει στήριξη.

Οι παλιοί της πιάτσας το λένε ξεκάθαρα: «Όποιος θέλει να γίνει Πρόεδρος δεν ανοίγει πόλεμο με τους συμμάχους που αύριο θα τον κρίνουν». Αν ο Μιχαηλίδης πιστεύει ότι μπορεί να βγει αλώβητος από μια τέτοια πρόκληση, τότε είτε ξέρει κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούν είτε απλώς τζογάρει με το ίδιο του το πολιτικό μέλλον. Το 2028 μπορεί να μοιάζει μακριά, αλλά η μνήμη στην κυπριακή πολιτική είναι πολύ πιο μακρά απ’ όσο νομίζει.

Μακιαβέλι