Δέσμιοι του μίσους, της δυσαρέσκειας και των πρωτόγονων βίαιων παρορμήσεων χαρακτηρίζει όσους προβαίνουν σε καύση σημαιών από οποιαδήποτε πλευρά ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, Τουφάν Έρχιουρμαν. Ο ίδιος καταδίκασε το κάψιμο της σημαίας του ψευδοκράτους, επισημαίνοντας όμως ότι σημαντικότερο είναι να αμφισβητηθεί η νοοτροπία που γεννά και τροφοδοτεί τέτοιο μίσος και δυσαρέσκεια.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στα κατεχόμενα, ο κ. Έρχιουρμαν ανέφερε σε ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι ενώ η καύση μιας σημαίας μπορεί να στοχεύει στην προσβολή ή την ταπείνωση της καμένης σημαίας και των κατόχων της, συχνά δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλο σκοπό «παρά να δείξει ότι όσοι διαπράττουν αυτή την πράξη είναι δέσμιοι του μίσους, της δυσαρέσκειας και των πρωτόγονων βίαιων παρορμήσεων. Το ίδιο ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση».

Ο κ. Έρχιουρμαν πρόσθεσε ότι καταδικάζει την ενέργεια με τον πιο έντονο τρόπο. «Πιο σημαντικό, ωστόσο, και από το ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν εμποδίστηκαν, είναι η ανάγκη να αμφισβητηθεί η νοοτροπία που δημιουργεί και τροφοδοτεί αυτό το μίσος και τη δυσαρέσκεια. Αυτά θα βρίσκονται αναμφίβολα στην ατζέντα μας τις επόμενες ημέρες και θα συζητηθούν. Ας μην το αμφιβάλλει κανείς», τόνισε.

Τ/κ εφημερίδες προβάλλουν επίσης γραπτή δήλωση του προέδρου του ΚΕΕ και «πρωθυπουργού», Ουνάλ Ουστέλ, σύμφωνα με την οποία το κάψιμο της σημαίας του ψευδοκράτους αποτελεί επίθεση και προσβολή κατά του τουρκοκυπριακού «λαού». Αναφέρθηκε, παράλληλα, στις εκδηλώσεις καταδίκης του ψευδοκράτους που πραγματοποιήθηκαν στην ε/κ πλευρά, κοντά σε οδοφράγματα με ελληνικές σημαίες.

Ο κ. Ουστέλ επισήμανε ότι η άνοδος του «ακροδεξιού, φασιστικού κόμματος ΕΛΑΜ», το οποίο πολιτεύεται με βάση την εχθρότητα προς τους Τούρκους στην Κύπρο και είναι πλέον το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα, αποτελεί σαφή ένδειξη του εύρους της απειλής και του κινδύνου. Σημείωσε ότι στη Βόρεια Κύπρο δεν υπάρχει αντίστοιχο πολιτικό κόμμα, κάτι που αποδίδει στην ειρηνική και σύγχρονη δημοκρατική κουλτούρα του τουρκοκυπριακού λαού.

Επιπλέον, κατήγγειλε ότι το ε/κ εκπαιδευτικό σύστημα, «το οποίο ελέγχεται από την ορθόδοξη ε/κ εκκλησία», καλλιεργεί εχθρότητα προς τους Τουρκοκύπριους σε όλα τα επίπεδα του επίσημου εκπαιδευτικού πλαισίου.

«Είμαστε δύο γειτονικά κράτη στο νησί της Κύπρου. Αυτά τα δύο κράτη θα αποτελέσουν τη βάση για οποιαδήποτε βιώσιμη λύση. Ακόμη κι αν δεν επιτύχουμε συμφωνία, θα ζούμε και θα υπάρχουμε στο νησί ως γειτονικά κράτη με καλές σχέσεις. Το πιστεύουμε ειλικρινά και θέλουμε να το πιστέψουν και οι Ελληνοκύπριοι», δήλωσε.

Ο κ. Ουστέλ υπογράμμισε ότι το χέρι που τείνουν δεν είναι για να επιβληθούν, αλλά για ειρήνη. Παράλληλα, σημείωσε ότι η συμπεριφορά εκείνων που έστειλαν Ελληνοκύπριους νέους στα σύνορα με ελληνικές σημαίες και έκαψαν τη σημαία της ΤΔΒΚ συνιστά προσβολή και επίθεση κατά του τουρκοκυπριακού λαού.

Η πορεία των Κύπριων φοιτητών

Υπενθυμίζεται ότι Κύπριοι φοιτητές της ΠΕΟΦ συγκεντρώθηκαν έξω από τη Μητρόπολη στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησαν πορεία προς το Τουρκικό Προξενείο το βράδυ του Σαββάτου, προκειμένου να καταδικάσουν τη μαύρη επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Κατά τη διάρκεια της πορείας φώναξαν συνθήματα κατά της Τουρκίας και υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, ενώ η αστυνομία είχε στήσει φράγμα και οι διαδηλωτές έκαψαν τουρκική σημαία σχηματίζοντας με φωτιά το σύνθημα «Δεν ξεχνώ».

Νωρίτερα είχαν πραγματοποιηθεί άλλες δύο πορείες από την Αγία Σοφία, με τους φοιτητές να κρατούν ελληνικές και κυπριακές σημαίες, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Η Κύπρος είναι Ελληνική», ενώ στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς το Τουρκικό Προξενείο. Παράλληλα, σημειώθηκε κινητοποίηση και από την Καμάρα.

«Αν ο Νικόλας διεκδικήσει την προεδρία της Βουλής, η ΕΔΕΚ δεν θα τον ψηφίσει», τόνισε ο Πρόεδρος της ΕΔΕΚ, Νίκος Αναστασίου, σε συνέντευξή του στην «Κ» και στον δημοσιογράφο Αντρέα Κημήτρη, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι «οι πρόσφατες ενέργειες του ΔΗΚΟ έχουν κλονίσει τις σχέσεις των δύο κομμάτων».

Όσον αφορά τις σχέσεις της ΕΔΕΚ με το ΔΗΚΟ μετά την επίσημη υποψηφιότητα του κ. Αποστόλου, ο κ. Αναστασίου επανέλαβε ότι «οι τελευταίες ενέργειες του ΔΗΚΟ έχουν διαταράξει τις σχέσεις των δύο κομμάτων». Σημείωσε πως «οι γέφυρες μεταξύ ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ έχουν γκρεμιστεί», θυμίζοντας ότι «η ΕΔΕΚ στήριξε τον Σπύρο Κυπριανού για την προεδρία της Δημοκρατίας, στήριξε δύο φορές τον Τάσσο Παπαδόπουλο και υποστηρίξαμε και τον Νικόλα Παπαδόπουλο».

Ο ίδιος πρόσθεσε πως «η στάση του κ. Αποστόλου δεν με ενόχλησε τόσο όσο η στάση του Νικόλα Παπαδόπουλου, ο οποίος επέφερε πισώπλατη μαχαιριά στην ΕΔΕΚ». Επισήμανε ότι «υπάρχουν πληροφορίες πως οι μεταξύ τους συναντήσεις ξεκίνησαν από το Πάσχα» και συμπλήρωσε ότι «όταν συνεργάζεσαι με ένα κόμμα, τέτοια γεγονότα αποτελούν, επαναλαμβάνω, πισώπλατες μαχαιριές. Σίγουρα θα έρθει η ώρα που ο καθένας θα αναλάβει τις ευθύνες του».

Κληθείς να διευκρινίσει τι εννοεί με τη φράση «θα έρθει η ώρα που ο καθένας θα αναλάβει τις ευθύνες του», ο Πρόεδρος της ΕΔΕΚ δήλωσε ότι «καθαρές κουβέντες: αν ο Νικόλας διεκδικήσει την προεδρία της Βουλής, η ΕΔΕΚ δεν θα τον ψηφίσει». Παράλληλα ξεκαθάρισε ότι «οι διαφορές μας δεν επηρεάζουν τη συνεργασία μας είτε στην κυβέρνηση είτε στη Βουλή. Στηρίζουμε ό,τι θεωρούμε σωστό και εκφράζουμε τη διαφωνία μας εκεί που χρειάζεται».

ΠΗΓΗ : ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΠΡΟΥ

Γραφεί ο Κώστας Βέργος

Το Πολυτεχνείο δεν ανέτρεψε τη δικτατορία. Την κλόνισε . Η δεύτερη χούντα, απόλυτα συνδεδεμένη με την πρώτη, ολοκλήρωσε την πορεία της προηγούμενης. Ήταν πρακτικά αναπόφευκτο ότι θα οδηγούσε —με ή χωρίς αμερικανική ενθάρρυνση— στην Κυπριακή Τραγωδία του 1974. Είχε προηγηθεί η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο τον Νοέμβριο του 1967, ύστερα από πίεση της Τουρκίας και υπόδειξη των ΗΠΑ. Παράλληλα, η χούντα συνωμοτούσε εναντίον του νόμιμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, καλλιεργώντας συνθήκες εμφύλιας σύγκρουσης και βίας. Η τελική πράξη της προδοσίας είχε ήδη δρομολογηθεί.

Το Πολυτεχνείο δεν ανέτρεψε τη χούντα. Έθεσε, όμως, τέλος στη δήθεν «φιλελευθεροποίηση» Μαρκεζίνη. Το «σύνταγμα» του 1973 προέβλεπε ότι ο «Πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας» —με θητεία έως την 1η Ιουνίου 1981— θα ήταν ο ήδη «προσωρινός Πρόεδρος και Πρωθυπουργός» Γεώργιος Παπαδόπουλος, δηλαδή ο επικεφαλής του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Οι σχεδιαζόμενες εκλογές του Μαρκεζίνη αφορούσαν μόνο τη Βουλή και την Κυβέρνηση, όχι την Προεδρία. Η θέση του Προέδρου διασφάλιζε μια «μεταπολίτευση» που θα νομιμοποιούσε τους πραξικοπηματίες, καθιστώντας την εκτροπή σχεδόν «δικαιωμένη» και προσφέροντας ηθικό έρεισμα σε κάθε μελλοντική παρέμβαση του στρατού ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό». Θα φτάναμε στο σημείο τα σχολικά βιβλία να εξακολουθούν να μιλούν για την «εθνοσωτήριο επανάσταση», συνοδευόμενα από τους παραληρηματικούς λόγους του δικτάτορα στην Ακαδημία Αθηνών.

Ο «Πρόεδρος» του συντάγματος του 1973 κρατούσε υπό τον έλεγχό του στρατό, αστυνομία και εξωτερική πολιτική, διόριζε και απέλυε Πρωθυπουργό και Υπουργικό Συμβούλιο, συγκλήσεις και αναβολές της Βουλής, επικύρωση και δημοσίευση νόμων, ενώ σε «έκτακτες περιστάσεις» μπορούσε να εκδίδει νομοθετικά διατάγματα. Είχε καθοριστικό ρόλο στη δημόσια διοίκηση και στον προϋπολογισμό — ιδιαίτερα του στρατού. Στη δικαιοσύνη μπορούσε να χορηγεί χάρη, αμνηστία, να πραγματοποιεί διορισμούς και μεταθέσεις δικαστικών. Και, ειρωνικά, το κείμενο διευκρίνιζε στο τέλος ότι ο Πρόεδρος «δεν έχει άλλες αρμοδιότητες πέραν όσων ρητώς ορίζει το Σύνταγμα»…

Ο Μαρκεζίνης, ιστορικό πολιτικό στέλεχος της Δεξιάς και φέρελπις διαχειριστής μιας παραμορφωμένης «μεταπολίτευσης», επιχείρησε να προσεγγίσει πολιτικούς αρχηγούς για να τους πείσει να συμμετάσχουν στις εκλογές. Βρήκε συνομιλητές τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά, αλλά πραγματική στήριξη μόνο σε ορισμένους δεξιούς κύκλους. Σταθερή υπήρξε η έντονα αρνητική στάση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και της Ελένης Βλάχου, που θεωρούσαν ασυμβίβαστη τη νομιμοποίηση της χούντας μέσω Μαρκεζίνη. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε μάλιστα χαρακτηρισθεί ως «γεφυροποιός» μεταξύ χούντας και Καραμανλή.

Η αντίσταση κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ήταν περιορισμένη, αλλά γι’ αυτό ακριβώς ηρωική. Καταστολή, βασανιστήρια, εξορίες σημάδεψαν την περίοδο. Η εξέγερση της Νομικής (Φεβρουάριος 1973) και η εξέγερση του Πολυτεχνείου (Νοέμβριος 1973) αποτέλεσαν κορυφαίες εκδηλώσεις λαϊκής αντίστασης, κυρίως από τη νεολαία — τη γενιά που σήμερα διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής της. ΠΑΜ, ΠΑΚ, Δημοκρατική Άμυνα, ΚΚΕ, ΚΝΕ, ΚΚΕ Εσωτερικού, Ρήγας Φεραίος, ΕΚΚΕ, ΟΜΛΕ, Αντι-ΕΦΕΕ, Κίνημα Ναυτικού αποτελούν μέρος του μωσαϊκού των αντιστασιακών οργανώσεων. Εξέχουσες μορφές της περιόδου υπήρξαν οι Αλέξανδρος Παναγούλης, Κώστας Γεωργάκης, π. Πυρουνάκης, Νίκος Ψαρουδάκης, Βάσω Κατράκη και άλλοι — φωτεινές εξαιρέσεις σε μια εποχή σκοταδιού.

Χαρακτηριστική είναι η κυνική δήλωση του Πατακού, ενός από τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος: «Ένα φου να μας κάνατε τότε, θα πέφταμε». Εκείνο το «φου» όμως προϋπέθετε μαζικό λαϊκό κίνημα και παρουσία στο Σύνταγμα, μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Τέτοιο ξέσπασμα δεν υπήρξε. Μετά το «1-1-4», τα Ιουλιανά και την αποσταθεροποίηση της Αποστασίας, η κοινωνία είχε κουραστεί, είχε αποτραβηχτεί προς τα μέσα. Μια δεκαετία πολιτικής, πολιτιστικής και καλλιτεχνικής άνθησης έκλεισε με επτά χρόνια σκοταδιού. Όχι οι προσδοκίες, αλλά οι πιο σκοτεινοί εφιάλτες επρόκειτο να επικρατήσουν.

ΥΓ: Ο Γιώργος Σεφέρης, μεγάλος ποιητής και διεθνής πνευματική μορφή, το 1969 προέβη σε δημόσια δήλωση μέσω BBC:
«Δεν έχω δημοσιεύσει τίποτα στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία. Μήνες τώρα, αισθάνομαι ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω έναν λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας… [Το καθεστώς] είναι ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο λαός μας. Είναι κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης… Όλοι το κατάλαβαν πια: στις δικτατορίες η αρχή φαίνεται εύκολη, αλλά η τραγωδία είναι αναπόφευκτη στο τέλος… Βλέπω τον γκρεμό προς τον οποίο μας οδηγεί η καταπίεση που σκέπασε τον τόπο…»

ΠΗΓΗ: MILITAIRE. gr