Η Τουρκία δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο

Δια χειρός Κώστα Μαυροσκούφη 24/11/2024

Η Κύπρος μας, 50 χρόνια τώρα ακρωτηριασμένη από τον ιταμό εισβολέα του 1974, ακόμα και σήμερα δεν έχει καταλάβει ποιόν έχει απέναντι της.
Σκοπός μου είναι μέσω της χρήσης του μόνου αδιάψευστου μάρτυρα – που είναι η Ιστορία – να καταδείξω πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας το γεγονός, ότι το Τουρκικό εθνοτικό συνοθύλευμα που δημιούργησε ο Ατατούρκ το 1923 έχει να επιδείξει μια διαδρομή στον χρόνο και τον χώρο, η οποία είναι:
– μια αιματοβαμμένη πορεία απέναντι στους μη τουρκογενείς πληθυσμούς για να επιτύχει την προάσπιση των συμφερόντων του,
– μια εξαιρετική διπλωματία (την περίφημη Βυζαντινή Διπλωματία, που ειρήσθω εν παρόδω αντί να κληρονομήσει ο Ελληνισμός, την κληρονόμησαν οι Τούρκοι) και
– μια εξαιρετικά επιτυχημένη τεχνική στην υποταγή των εχθρών του, βασισμένη στον φόβο που προκαλεί ένας φαινομενικά άκαμπτος τσαμπουκάς, ο οποίος διαλύεται όταν απέναντι του βρίσκει όχι ηττοπαθείς ηγέτες και λαούς αποτελούμενους από τρομοκρατημένους άνδρες και γυναικόπαιδα, αλλά ψυχωμένους Ηγέτες και λαούς αποφασισμένους για όλα!

Σκοπός μου είναι μέσω της χρήσης του μόνου αδιάψευστου μάρτυρα – που είναι η Ιστορία – να καταδείξω πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας το γεγονός, ότι το Τουρκικό εθνοτικό συνοθύλευμα που δημιούργησε ο Ατατούρκ το 1923 έχει να επιδείξει μια διαδρομή στον χρόνο και τον χώρο

Και έρχομαι στο ψαχνό της υπόθεσης που μας αφορά ως Κυπριακή Δημοκρατία. Η Κυπριακή Δημοκρατία, δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα του επικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, με την μορφή ενός Κράτους υπό προθεσμία, καθότι οι συνταγματικές προβλέψεις του – βασισμένες στις ραδιουργίες και τις τριχοτομικές επιδιώξεις των Άγγλων – το έκαναν μη λειτουργικό, μη παραγωγικό και πάνω από όλα, ποτισμένο με το σπέρμα της εχθρότητας των υπηκόων του, εν τη γεννέσει του. Οι όποιες προσπάθειες για εκ των υστέρων από την ίδρυσή του ένωση του με την Ελλάδα, έπεσαν στο κενό, για λόγους που δεν είναι επί του παρόντος να τους αναλύσουμε.
Το 1974, με αιτίες που αγγίζουν την Προδοσία, είτε της Χούντας του Ιωαννίδη, είτε της ακαταλόγιστης αντίδρασης του Μακαρίου, είτε της αποστασιοποιημένης στάσης Καραμανλή, το νησί βρέθηκε κατά 37% στα χέρια του ιταμού τούρκου εισβολέα, ο οποίος μετά από 9 έτη παράνομης στρατιωτικής εισβολής και κατοχής, θέλησε να νομιμοποιήσει – χωρίς αποτέλεσμα
– το status που επέβαλε δια των όπλων, δημιουργώντας ένα εξόφθαλμα παράνομο κράτος, το οποίο οι πάντες αποκαλούν «ψευδοκράτος» (fake state). Σκοπός αυτού του Κράτους ήταν και είναι να παίξει «το αντίπαλο δέος» της επίσημης Εξουσίας όλου του νησιού, που είναι η Κ.Δ. Θέλησαν δηλαδή με αυτόν τον τρόπο, να υποβιβάσουν τον θεσμικό ρόλο της Κ.Δ. και να την εμφανίσουν ως ένα «κράτος-φορέα» των ελληνοκυπριακών (σ.σ. αν και δεν μου αρέσει ο αγγλογενής όρος Ε/Κ) θέσεων και αρχών, οπότε το δημιουργηθέν α πό τις 40,000 λόγχες «του Αττίλα» fake state, να αποτελέσει τον αντίθετο πόλο, σε ένα τραπέζι συνομιλιών, όπου πλέον η Τουρκία θα επιδιώξει την διεθνή νομιμοποίηση του συνόλου ή μέρους των κατεχόμενων από το 1974, εδαφών. Και δυστυχώς με την συνδρομή και της Διεθνούς Κοινότητας και πρωτίστως του Ο.Η.Ε., σε αυτό το παιγνίδι της συναίνεσαν και οι διαδοχικές Ηγεσίες της Κ.Δ.

μια εξαιρετικά επιτυχημένη τεχνική στην υποταγή των εχθρών του, βασισμένη στον φόβο που προκαλεί ένας φαινομενικά άκαμπτος τσαμπουκάς, ο οποίος διαλύεται όταν απέναντι του βρίσκει όχι ηττοπαθείς ηγέτες και λαούς αποτελούμενους από τρομοκρατημένους άνδρες και γυναικόπαιδα, αλλά ψυχωμένους Ηγέτες και λαούς αποφασισμένους για όλα!

Οι Ηγεσίες δηλαδή της Κ.Δ. πορεύθηκαν απο το 1974 μέχρι σήμερα, στο πνεύμα μιας «επίλυσης του Κυπριακού μέσω συνομιλιών», όταν ήταν ξεκάθαρο πως σε μια τέτοια πορεία το αποτέλεσμα θα ήταν μια Λύση Συνομοσπονδίας που θα εμφανίζεται ως Ομοσπονδία (διότι αυτό είναι πραγματικά η Δ.Δ.Ο.), κάτι που διαχρονικά επιθυμούσαν οι Τούρκοι. Και βέβαια αυτό είναι λάθος και το λάθος δεν οφείλεται στο να θέλεις να μιλήσεις πολιτισμένα και με βάση το Διεθνές Δίκαιο σε ένα τραπέζι, με τον αντίπαλο σου, έστω κι αν αυτός είναι ο κατακτητής, ο εισβολέας, ο σφετεριστής. Το λάθος έγκειται στο γεγονός ότι επί 50 χρόνια συζητάς σε ένα τραπέζι με κάποιον που δεν κάνει βήμα πίσω από τις θέσεις του και μοιάζεις με τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Και επιπλέον το χειρότερο είναι ότι εσύ μόνο δίνεις… χωρίς να παίρνεις απολύτως τίποτα!
Και για να φθάσω στο «Δια ταύτα» του άρθρου μου, με την βοήθεια της ιστορικής καταγραφής, θα πω ότι το μέγα λάθος της Πολιτικής Ηγεσίας της Κ.Δ. πέρα από την αποδοχή της υποβάθμισής της από «Υπέρτατη Αρχή» της νήσου, σε «εθνοτικό κοινοτικό εκπρόσωπο», το γεγονός ότι παράλληλα με τις συνομιλίες δεν φρόντισε να δημιουργήσει ΦΡΟΝΗΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ σε όλα τα στρώματα της Κυπριακής Κοινωνίας, έτσι ώστε ο αντίπαλος να ξέρει πως «η μη συμφωνία στις διαπραγματεύσεις» θα οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη για την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών, από ένα λαό που είναι πλέον αποφασισμένος. Και η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές ότι μπροστά σε αυτήν χαλύβδινη απόφαση ενός λαού, διά των ενόπλων του δυνάμεων, ο Τούρκος βάζει την ουρά στα σκέλια. Και για να σας το αποδείξω, θα παραθέσω ένα εδάφιο από το βιβλίο-μυθιστόρημα του ιστορικού μελετητή και συγγραφέα Κων/νου Α. Δημητριάδη, με τίτλο «Το όνειρο πνίγηκε στον Σαγγάριο». Δείχνει την τουρκική θρασυδειλία και απανθρωπιά μπροστά στους αδύναμους και τον σεβασμό τους μπροστά στην αποφασιστικότητα και την δύναμη. Διαβάστε:

θα πω ότι το μέγα λάθος της Πολιτικής Ηγεσίας της Κ.Δ. πέρα από την αποδοχή της υποβάθμισής της από «Υπέρτατη Αρχή» της νήσου, σε «εθνοτικό κοινοτικό εκπρόσωπο», το γεγονός ότι παράλληλα με τις συνομιλίες δεν φρόντισε να δημιουργήσει ΦΡΟΝΗΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ σε όλα τα στρώματα της Κυπριακής Κοινωνίας, έτσι ώστε ο αντίπαλος να ξέρει πως «η μη συμφωνία στις διαπραγματεύσεις» θα οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη για την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών, από ένα λαό που είναι πλέον αποφασισμένος.

«Βαδίσουμε προς το Αϊδίνι στον νότο, γιατί φαίνεται ότι η μονάδα υπό τον Σχοινά, που πήγε να το καταλάβει αναγκάστηκε να συμπτυχθεί εκτός της πόλης, εγκαταλείποντας τον άμαχο πληθυσμό και ξεκομμένες διμοιρίες οπλιτών, όπως και τους Προσκόπους του Αϊδινίου, στα χέρια των Τούρκων. Ξεκινήσαμε από το Εϊμπαλή και την επομένη, προσέχοντας να μην εμπλακούμε σε αψιμαχίες με τους Ιταλούς που είχαν μπλόκα στην περιοχή, φτάσαμε έξω από το Αϊδίνι. Ο Λοχαγός μας διέταξε να μπούμε εντός της πόλεως και να εγκαταστήσουμε «προφυλακές μάχης».
Μπαίνουμε λοιπόν, διστακτικά στο Αϊδίνι. Εντονη η μυρωδιά του καμμένου ξύλου και του καμμένου υφάσματος… Μαζί με μιά αλλη μυρωδιά έντονη, ακαθόριστη αλλά και απαίσια, πολύ αποπνικτική… εμετική θα έλεγα!
«Λοχία πάρε 5 άντρες και καλυψέ μας από κείνο το σπίτι», μου λέει ο Ανθυπασπιστής τηςδιμοιρίας μας […] Εμείς πάμε στα τρια σημεία του ορίζοντα με τρόπο τέτοιο ώστε να έχουμε πλάτη στους δικούς μου…και πιάνουμε τα παράθυρα. Ξαφνικά ακούω απο πάνω:
«Mπα να σου γ…. τον Αντίχριστο». Ήταν ο Νότης ο ένας δίδυμος από τους δύο, σκληρόπαλληκάρι, Πειραιώτης, ψαράς πριν καταταγεί, με δάκτυλα που η αλμύρα παρόλη την μικρή ηλικία του τα είχε κάνει σκληρά και χοντρά σαν λουκάνικα. Το ίδιο και ο αδελφός του ο δίδυμος ο Μίμης. Τους είχα εμπιστοσύνη γιατί είχαν γερά μάτια, ίσως από το πολύ ψάρι που έτρωγαν και έβλεπαν πολύ μακριά….
«Γ… το μ… της μάνας σας κανάγιες» ακούω την φωνή του άλλου δίδυμου του Μίμη… και ακούω να περπατούν στην μέση του σπιτιού και όχι προς τα παράθυρα που τους είπα!
«Τι έγινε ρε κωθώνια» τους φωνάζω… Καμμιά απάντηση αλλά ακούω τα βήματά τους….
«Μιλάτε ρε κωλόπαιδα»…ξαναφωνάζω… Συνεχίζω να ακούω μόνο τα βήματά τους…
«Κάτι τρέχει» σκέφτομαι… Αρχιζω να ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά να δω τι έγινε πάνω… Φτάνοντας μπαίνω στο μεγάλο δωμάτιο…. Βλέπω μπροστά μου όρθιους και τους δυο δίδυμους Βαμβακάρηδες… Ασάλευτους και χωρίς το κράνος τους… Τους παραμερίζω για να δω…και Θεέ μου… Ενα πανηγύρι από μύγες πάνω σε τρία σώματα… Ο ένας ήταν εύζωνας πεσμένος μπρούμυτα μέσα σε μια λίμνη αίματος… Πρέπει να ήταν από τους εύζωνες του Σχοινά. Πλησιαζω. Τον γυρνάω ανάσκελα και βλέπω κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Γυρνώντας τον ανάμεσα στα πλούσια μουστάκια του ξεπροβάλλει κάτι και πέφτει στο έδαφος….
– Τι είναι αυτό το κόκκινο-μαύρο πράγμα που βγηκε απο το στόμα του;;; αναρωτήθηκα.
Και αμέσως μόλις κατάλαβα τι ήταν, παρατηρώντας το καλύτερα, νιώθω ένα σιδερένιο στεφάνι, σαν αυτά που έχουν τα βαρέλια, να μου σφίγγει το κεφάλι …. και κάνω εμετό! Ήταν τα γεννητικά του όργανα… Αυτόματα κοιτώ κάτω προς τα αχαμνά του και βλέπω το παντελόνι του εκεί σκισμένο και μια μεγάλη λίμνη αίματος να εχει ξεραθεί και να έχει τραβήξει την βουλιμία για αίμα στα διάφορα έντομα!
«Οχι ρε αλήτες» μονολογώ. «Οχι ρε γ…. την φύτρα σας, γ…. την φάρα σας κωλοτουρκοι άρχισα να φωνάζω λες και με έπιασε αμόκ. Τι θάνατος για ένα παλληκάρι που άφησε το σπιτικό του, την οικογένειά του στην Παλαιά Ελλάδα για να έλθει εδώ, νομίζοντας ότι θα απελευθερώσει τα σκλαβωμένα αδέλφια του, θα ενώσει την Ιωνία με την ήδη απελευθερωμένη Ελλάδα. Γιατί αυτό νόμιζε και για αυτό ήλθε… Και όχι για να διασφαλίσουμε τα εδαφικά και συνάμα οικονομικά συμφέροντα των Αγγλων στην περιοχή, όπως αποδείχθηκε στην πορεία!
Και ήλθε, προφανώς τον έπιασαν στην απαγκίστρωση του Σχοινά μέσα σε αυτό το σπίτι και τον υπέβαλλαν σε αυτό το μαρτύριο. Να του κόψουν με μαχαίρι μάλλον τα γεννητικά όργανα και να του τα βάλουν στο στόμα! Σίγουρα πέθανε από αιμορραγία. Αρα ήταν ζωντανός όταν του έκαναν αυτό οι ελεεινοί βρωμιάρηδες, οι γιοί της π…… , οι κωλότουρκοι!
Αυτόματα ρίχνω το βλέμμα μου πιο δεξιά…. στο δεύτερο ασάλευτο κορμί! Μια γυναίκα. Νέα γυναίκα. Με τα πόδια ανοιχτά και σηκωμένα τα φουστάνια της μέχρι το στηθος της. Αίμα πολύ αίμα ανάμεσα στα πόδια της. Εκείνη ασάλευτη με τα μάτια ανοιχτά να κοιτάει το ταβάνι! Δεν θέλει φαντασία να καταλάβει κανείς ότι την βίασαν. Και για να έχει αιμορραγία δεν πρέπει να ήταν ένας ή δύο ή τρεις… Ρε την καημένη…. Τι τρόπος να πεθάνει κανείς! Και από τα ρούχα της δείχνει να ήταν μια γυναίκα που ταξικά θα την κατέτασσες στις εύπορες. Κρίμα…
Κοιτώντας λίγο πιό περα βλέπω ενα μικρό κορίτσι, θάταν δεν θάταν 13-14 χρονών πάνω στο κρεβάτι με την νυχτικιά του. Είχε δύο μεγάλες στάμπες αίμα στην νυχτικιά της η κοπέλλα στοσημείο του στήθους. Εχω δει μαχαιρωμένους πάνω στην Σαλονίκη την πατρίδα μου, πίσω απο το τελωνείο μετά από βραδινούς καυγάδες και καταλαβαίνω τις μαχαιριές σε αρτηρίες και την ακατάσχετη αιμορραγία που προκαλούν. Κατάλαβα…. Της είχαν κόψει τα στηθάκια της. Θα το είχαν βιάσει κι αυτό! Δεκατριών χρονών παιδί ήταν δεν ήταν, ρε καθάρματα! Τι ικανοποίηση νιώσατε;
«Μα τι κτήνη είναι αυτοί οι Τούρκοι;» σκεφτομαι και νιώθω τα δόντια μου να τρίζουν. Είχα ακούσει ιστορίες για δαύτους από την κατάληψη του Βυζαντίου και μετά, αλλά αυτά που βλέπω, είναι ανήκουστα… […] Τότε ακούω την σάλπιγγα, προχωρείτε προχωρείτε, του Λόχου και βλέπω τους άντρες του, με εφ όπλου λόγχη, να μπαίνουν προσεκτικά στο Αϊδίνι.
Πρώτα σκυφτοί οι άντρες της εμπροσθοφυλακής και ακολούθως οι αξιωματικοί με το πιστόλι στο χέρι, να προπορεύονται των οπλιτών, ο καθένας έμπροσθεν της διμοιρίας του. Δεν συνάντησαν αντίσταση. Οι Τούρκοι είχαν φύγει στα γύρω βουνά. Θρασύδειλοι… Καθάρματα…. Αυτήν την εικόνα που είδα πάνω δεν την ξέχασα ποτέ! [….] Τον κατακρεουργημένο εύζωνα του Αϊδινίου! Η εικόνα του, το καθαρό του πρόσωπο με τα μουστάκια, δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου! Όπως δεν έφυγε και η εικόνα των Προσκόπων του Αϊδινίου, που κείτονταν νεκρά μέσα στην πόλη, αφού έλαβαν μέρος στις οδομαχίες των ανδρών του Σχοινά, βοηθώντας τους, κουβαλώντας πυρομαχικά ή τραυματίες, με τα εφηβικά σωματά τους, σύμφωνα με την μαρτυρία ενός δεμένου σε ένα δένδρο και μισογδαρμένου Έλληνα αιχμαλώτου, που ανήκε στο σώμα των Κρητών, που γλύτωσε μόνο και μόνο επειδή οι Τσέτες έφυγαν βιαστικά, γιατί πληροφορήθηκαν ότι πλησίαζε ο Στρατός μας. Όλα τους τα Προσκοπάκια βρέθηκαν κατακρεουργημένα, άλλα βιασμένα και άλλα με βγαλμένα τα μάτια. Έργο του θρασύδειλου Τούρκου που τώρα είναι φυγάς στα γύρω βουνά.
Αϊδίνι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
Από την μεθεπομένη, θα σε εκδικηθεί το Σύνταγμα του Κονδύλη, που μόλις είχε επιστρέψει από τις μάχες της Ουκρανίας, εναντίον των «κόκκινων» που είχαν κάνει επανάσταση στην Ρωσία πριν λίγο καιρό και είχαν εκθρονίσει τον Τσάρο τους. Πράγματι όπως μάθαμε, οι Τούρκοι που έκαναν τις σφαγές στο Αϊδίνι είχαν καταφύγει στην Ιταλική Ζώνη, όπου οι Ιταλοί «σύμμαχοι» μας τους παρείχαν καταφύγιο.
Ο Κονδύλης λοιπόν τους κατεδίωξε. Έφτασε στο φυλάκιο εκεί που ξεκινούσε η Ιταλική Ζώνη Κατοχής και βρέθηκε μπροστά σε έναν Ιταλό αξιωματικό. Ο Ιταλός άρχισε να του λέει στα Ιταλικά να μην προχωρήσει γιατί έχει εντολή να κάνει χρήση βίας διά των όπλων. Ρωτά ο Κονδύλης έναν διερμηνέα:
– Τι λέει αυτός ρε;
– Κύριε Συνταγματάρχα λέει ότι αν δεν κάνουμε μεταβολή έχει εντολή να πυροβολήσει, αποκρίνεται ο διερμηνέας.
Ο Κονδύλης τότε, από ότι μας είπαν παρόντες στο συμβάν, έσμιξε τα φρύδια του και κοιτώντας τον Ιταλό Αξιωματικό ίσια στα μάτια, είπε:
«Ακου δραγουμάνε, πες σε αυτόν τον κύριο, ότι όσο παρέχουν προστασία μέσα στην Ζώνη τους στους Τούρκους εγκληματίες, εγώ δεν θα υπακούω σε τέτοιες διαταγές, ούτε και καταλαβαίνω από απειλές. Πες του να μην με εμποδίσει αν θέλει να ξαναδεί την Ρώμη και την οικογένειά του κάποτε και εγώ ξέρω τι θα κάνω»!
Μόλις μετάφρασε ο μεταφραστής τα όσα είπε ο Κονδύλης, ο Ιταλός Αξιωματικός έκανε να οπλίσει το όπλο του. Τότε ο Κονδύλης χτύπησε τα πλευρά του αλόγου του με τα σπιρούνια της μπότας του και προχώρησε, παραμερίζοντας τον Ιταλό, αφού πρώτα του είπε: «Άϊντε ρε ζαγάρι, κάνε πέρα να περάσω»! Και πέρασε. Ο Ιταλός είχε μείνει αποσβολωμένος. Και κάνοντας μια κυκλωτική κίνηση, εγκλώβισε τους Τούρκους τσέτες του Αϊδινίου στο πρόχειρο στρατόπεδό τους, έπεσε με πρωτοφανή ορμή πάνω τους και τους «λιάνισε»!
Δεν έμεινε ρουθούνι Τούρκικο στην περιοχή… Και δεν ξαναφάνηκαν για τρία χρόνια! Η ψυχή των άμοιρων Αϊδινιωτών αγαλλίασε!»
Οι Ιταλοί λύσσαξαν. Ποιός ήταν αυτός που οι στρατιώτες του τον ονόμαζαν «Κεραυνό» που αψήφησε την εξουσία τους επάνω σε μιά ζώνη εδάφους που οι ίδιες οι Συμμαχικές Δυνάμεις, τους είχαν εμπιστευθεί; Και ποιός ήταν αυτός που θα τους έλεγχε για το ποιοί μπαίνουν και ποιοί βγαίνουν από τα εδάφη που είχαν υπό τον στρατιωτικό έλεγχο τους;
Πήγαν λοιπόν στον Μέραρχο του και διαμαρτυρήθηκαν έντονα. Κι αυτός φώναξε τον Κονδύλη για να «απολογηθεί». Τότε ο Κονδύλης με οργισμένο ύφος, απάντησε στις κατηγορίες ως εξής:
– Πείτε Στρατηγέ μου σε αυτόν τον «κύριο» ότι όσο καλύπτουν και προστατεύουν τούρκους φονιάδες και εγκληματίες που βασανίζουν και σκοτώνουν Έλληνες, εγώ θα αγνοώ και αυτούς και την ζώνη τους και θα μπαίνω σε όποια εδάφη θέλω για να τους κυνηγήσω, ακόμα κι αν χρειαστεί να φτάσω μέχρι την Βαβυλώνα…!!!
Ο Ιταλός Διοικητής της Ιταλικής ζώνης στην Μικρά Ασία έμεινε κόκκαλο, μόλις ο διερμηνέας μετάφρασε αυτό που είπε σε τέλεια «θεσσαλική διάλεκτο» ο Κονδύλης. Κατάλαβε ότι αυτός δεν παίζει και ούτε υπακούει σε πολιτικές προσταγές. Ήταν καθαρά στρατιωτικός.
Και προτίμησε να αποχωρήσει εκνευρισμένος.
Ο Βενιζέλος για τους τύπους ζήτησε από τον Μέραρχο απλά να τον επιπλήξει (sic) !!! Για να γυρίσουμε τώρα στα δικά μας. Φαντάζεστε στην θέση του Κονδύλη να ήταν κάποιος δικός μας Στρατιωτικός, προικισμένος επίσης με την κατάρτιση αλλά και την ανδρεία του Κονδύλη και να περιμένει την Πολιτική Ηγεσία να συσκεφθεί, να αποφασίσει εν μέσω διαφωνιών και να καταλήξει να διατάξει στο τέλος… «Ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση»;
Ο Τούρκος καταλαβαίνει αμέσως αν ο απέναντι του είναι ψοφοδεής. Αν δουλεύει εναλλακτικές λύσεις. Αν προετοιμάζεται και για κάτι «άλλο». Και όταν ξέρει ότι ο αντίπαλος του στηρίζεται μόνο στο Διεθνές Δίκαιο, που κατάντησε το «Δίκαιο του Δυνατού», αυτό το εκμεταλλεύεται στο έπακρο, ξέροντας ότι από αυτές τις συμπεριφορές έχει μόνο να κερδίσει και τίποτα να χάσει.
Αντίθετα αν ήξερε ότι, όπως έκανε εκείνος το βράδυ της 13 ης Αυγούστου του ’74 στην Γενεύη με τον Γκιουνές, ότι υπήρχε η περίπτωση η ελληνική πλευρά βλέποντας το αδιέξοδο των συνομιλιών, να τις εγκαταλείψει και να στρεφόταν πλέον πρός τον εναλλακτικό, ως λύση για αυτήν, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ (για τον οποίο θα είχε ήδη προετοιμαστεί με εξοπλισμούς, ασκήσεις, φρόνημα πληθυσμού κλπ) που θα είναι η μόνη διέξοδος για αυτήν, θα σκεφτόταν πολύ να συνεχίσει την ίδια κοροϊδία με παλινωδίες, που εφαρμόζει συνεχώς στις διαπραγματεύσεις, με συνένοχο τον εκάστοτε Γ.Γ. του ΟΗΕ τα τελευταία 50 χρόνια…
Αντ΄αυτού εμείς, ένας λαός που διαθέτει 100.000 εφεδρους, με οικονομική δύναμη να εξοπλισθούμε σαν «αστακοί», στεκόμαστε με δέος απέναντι σε αυτά τα 40.000 θρασύδειλα τούρκικα τουφέκια, έχοντας βρει και το «ακλόνητο» άλλοθι μας για το 1974 («Μας πούλησαν οι καλαμαράδες»), παραβλέποντας τα δικά μας χάλια τότε (διχασμός του λαού, κυβερνητικές αμετροέπειες, ελλιπής εξοπλισμός Ε.Φ., λιποταξίες κλπ), εφαρμόζουμε μια εθνοκτόνο λίαν κατευναστική πολιτική απέναντι στο «θηρίο», το «θηρίο» που ιδίως σήμερα δέχεται πλήγματα όχι μόνο από τους Κούρδους, αλλά από παντού, πολλώ δε μάλλον για την στάση του στο Ουκρανικό και το Μεσανατολικό.
Μην ξεχνάμε τι έλεγε για τον Τούρκο, ο ΜΟΝΟΣ Εθνάρχης του Ελληνισμού, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:
«ΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟ ΤΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΤΑ ΜΠΡΟΣΤΙΝΑ ΣΟΥ, ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΠΙΣΙΝΑ ΤΟΥ ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΤΑ ΠΙΣΙΝΑ ΣΟΥ, ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΜΠΡΟΣΤΙΝΑ ΤΟΥ»!
Αυτά είχα να πω κι αν όσοι δεν συμφωνούν μαζί θέλουν να με βρίσουν, καλό θα ήταν να βρίσουν την ΙΣΤΟΡΙΑ, γιατί αυτής τα βήματα ακολούθησα στους συλλογισμούς μου.

* Ο Κώστας Μαυροσκούφης είναι ερευνητής-συγγραφέας