Ή αλλιώς: πώς ο Συνεργατισμός πήγε περίπατο με συνοδεία τεχνοκρατικής σοβαρότητας.

Στην Κύπρο δεν χρειάζεσαι ούτε όραμα ούτε τύχη για να πετύχεις. Αρκεί να ανήκεις στη “μεγάλη του English School σχολή” – εκείνη τη διακριτική αδελφότητα που, με χαμόγελο και αγγλική ευγένεια, κινεί τα νήματα της εξουσίας από το παρασκήνιο. Μια σχολή που βγάζει πολιτικούς «τεχνοκράτες», διπλωμάτες «ανεξάρτητους» και οικονομικούς «σωτήρες» που πάντα ξέρουν τι είναι καλύτερο για εμάς – χωρίς να μας ρωτήσουν.

Από αυτή τη σχολή ξεπήδησε και ο Χάρης Γεωργιάδης. Ο άνθρωπος που ανέλαβε να “νοικοκυρέψει” τον Συνεργατισμό και τελικά τον εξαφάνισε από τον χάρτη, με την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα που μόνο οι απόφοιτοι της σχολής των «γνωρίζω-τα-πάντα-καλύτερα» διαθέτουν.

Κι ενώ οι πολίτες ακόμα πληρώνουν το τίμημα εκείνης της «διάσωσης», ο Χάρης ποζάρει πλέον στα διεθνή φόρουμ, μοιράζοντας μαθήματα σταθερότητας και φωτογραφίες με αλεξίσφαιρα γιλέκα. Γιατί, όπως φαίνεται, το μόνο που χρειάζεται για να επιβιώσεις πολιτικά είναι καλές διασυνδέσεις και σωστό πατρονάρισμα από το English School network.

Το εντυπωσιακό είναι πως, παρά τα πεπραγμένα, εξακολουθεί να προβάλλεται ως “τεχνοκράτης” και “παράδειγμα επιτυχίας”. Αλλά ίσως αυτό ακριβώς να είναι το πιο ακριβές παράδειγμα του κυπριακού συστήματος: εδώ, όσοι γκρεμίζουν, προβιβάζονται· κι όσοι σιωπούν, διορίζονται.

Ο Συνεργατισμός χάθηκε — όχι από άγνοια, αλλά από επιλογή. Και όσο οι “μεγάλοι του English School” καθορίζουν ποιος ανεβαίνει και ποιος εξαφανίζεται, τόσο η Κύπρος θα ζει με τη βεβαιότητα πως, τελικά, οι σωτήρες μας είναι πιο επικίνδυνοι από τους εχθρούς μας.

Μακιαβέλι